Goede voornemens prep

Goede voornemens…  Niet makkelijk vol te  houden hé? Troost je als veel van je strakke plannen meestal in een uitstelhoekje belanden. Je bent niet alleen. Wondertrucjes om het vol te houden zijn er niet. Wat wel helpt: kleine stapjes in plaats van grote omwentelingen. En ook: een strak plan voor je strakke plannen. Magerder, fitter, betere werk/privé-balans…: m’n voornemens zijn redelijk “damesblad”-achtig en allesbehalve origineel. Ik maak ze meestal niet op 1 januari, maar het hele jaar rond. Zo vinden mijn goede voornemens voor 2015 hun oorsprong in de zomer van vorig jaar. Toen ben ik terug beginnen sporten. De weegschaal ging steeds verder de verkeerde richting uit, ik voelde me moe en had constant het gevoel mezelf achterna te hollen. Sindsdien vind je me 1 à 2 keer per week in de sportschool. Een heel verschil met de eerste 7 maanden van 2014 toen m’n sportschoenen geen enkele keer het daglicht zagen. Maar, het kan beter. Dit jaar zou ik het aantal sportsessies per week willen optrekken naar 2 à 3 keer. Er is die vermaledijde Cola Light-verslaving. En met de eetgewoontes zit het nog lang niet goed. Stille getuige is het getal op de weegschaal: slechts 3 kg minder dan 6 maanden geleden. Want: “abs are made in the kitchen”, zoals je op menig Instagram-grid kan lezen. Om mezelf wat peptalk te geven beluisterde ik onlangs de audioversie van Dromen Durven Doen, een boek over zelfmanagement van de Nederlander Ben Tiggelaar. En direct er achteraan: “Dit wordt jouw jaar“, van dezelfde auteur. Ben Tiggelaar is gedragswetenschapper. Hij geeft niet alleen praktische tips, maar ook inzicht in de oorsprong van ons gedrag en waarom het zo moeilijk is om dat te veranderen. Zeer interessant om de achterliggende processen ontrafeld te zien. Het zou te ver leiden om het tot in de details te omschrijven, dat kan de auteur zelf veel beter. Wel één tip die me meteen bijbleef: De reden dat goede voornemens vaak sneuvelen is omdat ze te vaag omschreven zijn. Ook de stappen die je moet ondernemen om je gedrag om te tunen, blijven te veel in het luchtledige hangen. Bijvoorbeeld: wat ga je doen als je in de verleiding komt om weer in je oude patroon te vervallen? Van welke slechte gewoonte je ook af wil: dit soort situaties zal gegarandeerd opduiken. Als ex-roker kan je bars, restaurants of feestjes niet eeuwig vermijden. En daar is er altijd wel iemand die zegt: “Ik ga naar buiten om eentje te roken.” En wat doe je dan om te vermijden dat je er meteen achterna holt?  Het antwoord op die vraag moet ik je schuldig blijven, want gelukkig ben ik nooit aan roken begonnen. Ik heb wel een aantal andere gewoonte die evenmin heilzaam zijn. Eén voorbeeld: te vet en te suikerrijk eten. Het probleem duikt vooral op in stressmomenten. Niet als ik lig te chillen in de zetel of met vakantie ben. Nee, de triggers zijn strakke deadlines, writers block, een vervelend telefoontje,… En hop daar gaat m’n hand richting deur van de frigo of de voorraadkast. Alsof daar een mirakeloplossing op me ligt te wachten in die portie geroosterde en gezouten noten, chocolade, chips,… Bovendien vertoef ik vaak op een werkvloer die bijwijlen het culinaire equivalent is van temptation island. Eén manier om immuun te zijn voor al die zoute en zoete verleidingen is zorgen dat ik een gezond alternatief bij de hand heb. In theorie zou dat geen probleem mogen zijn. Ik lees en weet vrij veel over gezonde voeding. Maar pimpen is my middle name als het over eten gaat. Gezonde voeding vind ik in de regel saai, tenzij ik er m’n eigen draai aan kan geven. Geef me op maandag een appel mee naar m’n werk en de kans is groot dat ie op vrijdag nog in m’n tas zit. Toch vind ik appels lekker, maar ze moeten friszurig krokant zijn en niet melig. Liefst geserveerd op een schaaltje en in partjes gesneden. En er mag ook nog wat pindakaas bij. De combinatie met selder is ook niet onaardig… Enzovoort, en zo verder,.. Je begrijpt wat ik bedoel: de verpakking van een candybar is sneller opengescheurd hé?  Dus moet er gepland worden. Geen strakke plannen zonder strak plan… De laatste tijd experimenteer ik veel met mealprepping. Eind vorig jaar was ik nog heel enthousiast over die week waarin ik voor vijf dagen lang maaltijden plande. Ontbijt, lunch, diner, tussendoortjes,… vrijwel alles was in een schemaatje gegoten. En inderdaad, het werkt: oh, wat is dat lekker chill… de wetenschap dat er dagen aan een stuk iets lekkers wacht in de koelkast. Maar het is een heel gedoe om op zondag al 5 keer 3 maaltijden + tussendoortjes te plannen. Dus hou ik het soms bij het voorbereiden van de tussendoortjes. Want het is meestal daar dat het fout loopt. Niet bij de grote maaltijden, maar bij alles wat ertussen komt.  Dan duik ik in m’n assortiment vershoudbakjes, dat meer dan gemiddeld uitgebreid is (deze blog heet niet voor niets The Picnic Guest). Ik haal er de kleinste doosjes uit en vul ze met allerlei lekkers dat het predikaat “redelijk gezond” tot “heel gezond” mag dragen. Naast een mix van groenten en fruit, zitten er ook bijpassende dippies bij. Vaak hummus en roomkaas (die ik eigenhandig pimp met verse kruiden).  De olijfjes zijn ontpit, de wortelen geschild, de selder hapklaar gesneden en de hummus is wat bijgekruid met ras-el-hanout: hoe beter ik alles afstem op m’n veeleisende smaakpapillen, hoe groter de kans dat ik de foute lekkernijen laat staan. Deze doosjes bewaren gemiddeld een drietal dagen in de koelkast. Da’s het maximum voor bepaalde voedingswaren zoals bloemkool en wortelen. Dreigen ze zo snel niet op te geraken, dan gebruik ik ze in de hoofdmaaltijden. De roomkaasspread combineert prima met crackers. Olijven, edamamebonen en rauwe groenten zijn het ideale opsmukmateriaal voor salades. Ik klink nu een beetje als het irritante strebertje in de klas van Martha Stewart, maar er is nog veel werk aan. De 180° omwenteling is nog niet voor morgen, maar met die babysteps ben ik toch al tevreden..