Belgische chocolade (W52)

Een geslaagd recept, een opdracht die me bijgebleven is of gewoon een leuk plaatje,.. Kleine hoogtepunten, een minder dagje,… Op zondagavond overloop ik de week nog eens en zet de foto’s op een rijtje.

Sinds ik werk, heb ik (zoals vele anderen wellicht), een haat-liefde verhouding met feestdagen. Leuk, om even op adem te komen. Maar ook stress omdat al het normale werk af moet in een kortere periode. Dus werd week 52 ingezet met vooruit te werken, want er moesten twee uitzendingen af. Echte vakantie zit er niet in, wel een (iets) rustiger periode. Maar je weet hoe dat gaat met rustiger dagjes: dan raken die toch weer snel ingevuld met alle zaken waar anders geen tijd voor is.

Deze week reed ik ook bijna een uur om nog snel wat kerstcadeautjes te scoren. Via de Instagram van Hapjesprinces ontdekte ik Eetwinkel Van Cauwenberghe in Destelbergen. Och man, wat een walhalla. Ik kwam er ogen te kort. Ik kocht er onder meer deze hippe Belgische chocolade, Barù. Ik had er al van gehoord, maar kende geen verkoopadressen. Nu wel dus… De filter op de foto komt uit de Oggl-app, een product van Hipstamatic en kleine concurrent van Instagram. Ik was nooit zo’n Hipstamatic-fan, maar ontdekte de app onlangs weer via het Youtube-kanaal van David Loftus, de vaste fotograaf van Jamie Oliver.  

Ik experimenteer nog een beetje met de app vooraleer ik dit middagmaal verorber. Bovenaan de foto mét effect (too much, I know) en daaronder de foto zonder effect). Op het menu: tonijn uit blik en volkoren pasta. Aangevuld met groene goodies (broccoli die nog in de diepvries zat, olijven en basilicum). Een goede combinatie, enkel de tonijn is niet helemaal een succes. Alhoewel ik verzot ben op verse tonijn, eet ik het nooit meer sinds de alarmerende berichten over het uitsterven van de soort. Ondertussen is het alweer iets politiek correcter (volgens sommigen) om het op het menu te zetten, maar daarmee is m’n geweten niet helemaal gesust. Tonijn uit blik zou van niet-bedreigde soorten afkomstig zijn, dus kom ik nu en dan nog wel eens in de verleiding om dat te kopen. Helaas bliktonijn en mijn smaakpapillen: het wordt nooit een stomende affaire. 

Aperitiefmoment bij mijn ouders. Very old school met tv-worstjes. Iets wat ik zelf nooit in huis haal, misschien daarom dat ik er niet van af kon blijven.

Op vrijdag is er een lunchdate met een vriendin in Wu Wei, het wellbeing center in Kortrijk. Ik was aangenaam verrast door het verfijnde niveau van de keuken. En door de prijs: 25€ voor een voor- en hoofdgerecht dat we konden kiezen uit een kleine kaart. Op de foto het voorgerecht: carpaccio van kwaliteitsham met knolselder-peer salade en avocado. Fijn ook om eens overdag lekker te tafelen. Dan doe ik de chef tenminste geen onrecht aan met blurry foto’s! En ik kan het niet laten om weer enkele Oggl-filters los te laten op de plaatjes.