7-layer dip

Omdat vanavond de Superbowl gespeeld wordt (niet dat ik ook maar iets af weet van Amerikaans voetbal), stond er vandaag een all American-hapje op het testmenu. Ik weet niet precies hoe het komt, maar vanaf een bepaald moment raakte ik geïntrigeerd door de Amerikaanse keuken. De keuken van de Verenigde Staten dus. Het land van peanut butter and jelly, van giant burgers en een schrikwekkend aantal obesitaslijders. Vraag 100 Belgen naar hun favoriete keuken en je zal wellicht moeite hebben om er één te vinden die “de Amerikaanse” zal zeggen.

Fascinerend is dat uit hetzelfde land zowel gezonde culinaire stromingen komen (denk raw food) als slechte eetgewoontes die voor wij Belgen moeilijk te behappen zijn (veel gefrituurd eten, sponzig wit brood en de neiging om alles te oversuikeren). Zelf ben ik nog nooit in de Verenigde Staten geweest. De slechte ervaringen ken ik enkel van horen zeggen (“troep is spotgoedkoop, gezond eten schaars en duur”). Toch kom ik op Amerikaanse blogs vaak gerechten tegen die me meteen aanspreken, zeker als ze beïnvloed zijn door de Mexicaanse keuken.

Deze 7-layer dip heeft een duidelijke tex mex-signatuur. Eigenlijk zijn het gewoon de ingrediënten die je tussen of op een tortilla zou leggen, maar dan in laagjes in een potje. In die smaakexplosie kan je dan naar hartenlust dippen met tortillachips. Super simpel, maar heerlijk! Tijdens de Superbowl of op grote feesten komt er in veel Amerikaanse gezinnen een giant bowl op tafel. Zoals deze hier bijvoorbeeld. In een dergelijke pot met visbokaalafmetingen zit iedereen dus wat in elkaars boeltje te kliederen. De eenpersoonspotjes vind ik dan ook een stuk eleganter. Kies wel voor potjes met een redelijke diameter. Die van mij waren maar nipt groot genoeg.

Van een recept kan je moeilijk spreken. Het is gewoon 7 lagen boven elkaar leggen. Het leuke van deze dip-potjes is de veelzijdigheid. Je kan naar hartenlust de lagen aanpassen, naargelang je voorkeur en wat er nog in je koelkast zit. Paprika zou bijvoorbeeld ook kunnen of kruidig gehakt. Sommigen serveren het niet in een glazen pot of bokaal, maar op een schaal, zoals The Pioneer Woman.  Ziet er ook best yummy uit en ach, een kliederboeltje wordt het sowieso toch.

Voilà mijn versie van de 7-layer dip:

– Laag 1: Bonenpuree: de “refried beans”, typisch voor de Mexicaanse keuken, zijn bij ons moeilijk te vinden. Net zoals de pintobonen waarmee deze puree gemaakt wordt. Als alternatief kan je witte bonen gebruiken, maar ik dacht dat het rood van kidneybonen wel een kleurrijk effect zouden hebben. Dus: eerst een ajuintje stoven, dan de bonen erbij en vervolgens zo’n 1/4 cup of 60ml water (de puree moet een klein beetje lopend zijn zodat de tortillachips straks niet breken op weerbarstige puree). Pureer de bonen met een aardappelstamper. Kruiden naar smaak met zout en tacospecerijen (gedroogde oregano, komijn, chilipoeder, cayennepeper,…). De puree zag er niet zo rood uit zoals ik ‘m voor ogen had, eerder bruinig. Maar in combinatie met de andere laagjes ziet het er toch nog smakelijk uit.

– Laag 2: Guacamole

– Laag 3: Zure room (je kan de zure room ook vermengen met verse kaas).

– Laag 4: Salsa of pico de gallo-saus: ik koos voor het laatste. Pico de gallo is een saus op basis van blokjes tomaat, rode of witte ajuin en koriander. Op smaak brengen met limoensap en zout.

– Laag 5: Gemalen Cheddar

– Laag 6: Snippers Romeinse sla

– Laag 7: Zwarte olijven en lente-ui

Duik nu in die smaakexplosie met een tortillachip. Awesome!

Update: Zowel het testpubliek (lees: mijn gewillige ouders) als ikzelf kwamen tot de conclusie dat dit hapje het makkelijkste eet met een lepel erbij.