Week 3 van de quarantaine zit er bijna op. En vreemd genoeg vliegt de tijd zelfs nu voorbij. Het lijkt pas eergisteren dat het openbare leven op pauze ging. Tijd voor verveling is er niet. Er vielen opdrachten weg, maar wat bleef vraagt meer tijd. En potjandorie,.. fulltime thuiswerken kan toch omslachtig zijn… Laptop én hoofd raken wel eens het noorden kwijt in al die online prikkels. Verder is er weinig te klagen, buiten de zaken waar iedere gemiddelde mens nu tegenaan loopt.
Soms zakt de moraal al eens een beetje weg. maar het biedt troost te weten dat ik niet de enige ben. Het nieuws probeer ik met zuinigheid te consumeren, maar helemaal buitensluiten is geen optie. Dat zou voelen alsof ik aan mijn burgerzin verzaak. Al is het niet altijd goed voor de gemoedsrust. Ik erger me er aan als mensen een (politiek) slaatje proberen te slaan uit deze crisis. En nadat ik dit opiniestuk van Jan Balliauw gelezen had, vreesde ik dat Poetin zou opduiken in mijn nachtmerries. Tot op heden heb ik hem er weten buiten te houden. Houden zo.
Van boodschappen doen word ik lichtjes depri. Het is ook een heel gedoe dat ‘afstand houden’. Terwijl ik vroeger gezwind door een winkel zigzagde, ziet mijn blik er nu ongeveer zo uit als ik om het hoekje van een rayon kijk:
Over het algemeen zijn de medeklanten hier welgemanierd, maar er zit er al eens eentje tussen die de afstandsregel niet helemaal begrjjpt. Dan ontstaat er een soort vreemde ceremonie: Het omgekeerde van een paringsdans als het ware, waarbij ik met alle macht moeite doe om de schutkringen van mezelf en de ander gescheiden te houden.
Er ligt alcholische handgel in mijn auto én een mondmasker. Dat laatste heb ik voorlopig nog niet gebruikt. Voor alle duidelijkheid: het is geen medisch mondmasker, maar één uit de tijd van mijn verbouwingen. Het zou me niet verbazen als er nog stof uit 2016 in zit.
De fles authentieke 4711 eau de cologne (die al 2 jaar staat mooi te wezen in de badkamer) doet nu ook wel eens dienst als ‘sanitizer’ (86% alcohol!) en ik wrijf mijn handen voor het slapengaan in met Nivea uit de ouderwetse blauwe pot. Vettigen boel, maar het werkt.
Om mijn gedachten verzetten experimenteer ik met mijn camera en hou het huis zo proper mogelijk. Quarantaine is één ding, quarantaine in een rommelboel is een no go. Ter bewijs van de huishoudelijke vlijt stuur ik deze foto’s (met de zelfontspanner genomen) naar mijn ouders. Applaus voor mezelf, want ramen wassen behoort met stip tot m’n meest gehate huishoudelijke klussen. Note to self: koop een minder wiebelend laddertje eens de quarantaine voorbij is.
“Zorg voor structuur en kleed je aan”, lees ik in alle tips voor thuiswerkers. Dat is niet helemaal een succes. Mismatching outfits zijn eerder regel dan uitzondering. Ik hang meestal in homewear voor de computer. Het kapsel is helemaal een drama. Het valt nog best te vergelijken met een ananas die een veel te lange bootreis achter de rug heeft.
“Doe iets wat je energie geeft en waarvan je gelukkig wordt”, zeggen ze dan. En dit soort kleine dingen maakt me gelukkig: Een onverwachte culinaire ingeving, zoals de stam van broccoli verwerken tot hummus. Lekker!
De viervoeter en ik kunnen nog prima onder 1 dak leven zonder elkaar in de haren te vliegen. Alhoewel het close was toen hij een camerakaartje van de salontafel pikte en er zijn tanden in zette. Een tikje vervelend aangezien ik net gefilmd had voor m’n hobbyprojectje. Een kleefbandje heeft het kaartje gered en voortaan fotografeer ik op een hoge tafel. Problem solved.
Al bij al alles redelijk goed dus met mij en ik hoop van jou, ergens daar in het wifi-spectrum, hetzelfde!
Hoe je je kapsel beschrijft, hilarisch :-). Ik trek ook gemakkelijke kledij aan hoor, hoe minder ik moet strijken, hoe beter!
Ik moet dit weekend echt dringend eens de ruiten kuisen, maar ik heb daar een grondige hekel aan. Ik ben al allerlei excuses aan het verzinnen!
Gelukkig is het niet de gewoonte om te videobellen met mijn collega’s, denk ik dan als ik in de spiegel kijk:-) Ik stel de ramen poetsen ook altijd uit. Het helpt een beetje dat ik constant door dat grote raam moet kijken nu ik volledig thuis werk.