Ook al is schrijven grotendeels mijn werk, ik ben meestal niet de eerste om online mijn licht te laten schijnen op ingrijpende gebeurtenissen. Ik vind nogal snel dat ik toch niets kan toevoegen aan alles wat al gezegd is. Maar deze situatie is zo onwezenlijk dat je er niet omheen kan fietsen alsof er niets aan de hand is.
Maandag stuiterden mijn gedachten alle kanten op en schreef ik een voor mijn doen vrij emotionele post op Instagram. De reacties die ik er op kreeg waren zo hartverwarmend, dat ik in deze barre tijden blij ben dat online communiceren zo makkelijk is. Die overvloed aan informatie kan averechts werken, maar stel je eens voor dat we nog zouden moeten inbellen via een analoge telefoonlijn? Gisteren heb ik met mijn ouders en vrienden een aperootje gedronken via videochat. Een welgekomen afwisseling in een vooral solitair bestaan (gelukkig is er nog mijn viervoeter onder hetzelfde dak).
Ondertussen probeer ik, net zoals iedereen, met horten en stoten mijn weg te vinden in deze nieuwe realiteit. Ik ben vorige nog 1 keer snel op de redactie geweest om een harde schijf met beelden te halen, maar verder werk ik volledig thuis. Ook een monteur heeft zich helemaal geïnstallleerd thuis, vanwaar hij niet alleen monteert, maar ook het programma kan assembleren en doorsturen naar de uitzendcomputer. Een klein deel opdrachten is geannuleerd, maar verder blijft mijn werk voorlopig nog voor 60 à 70 procent doorlopen. Een geluk voor een zelfstandige als ik. Alleen: Hoe lang nog? Op langere termijn zal het zeker voelbaar zijn, maar daar wil ik me nu nog niet druk over maken.
Ondertussen blijven de to do’s doorlopen, maar moet ik ze wel op een andere manier invullen. Opnames staan on hold. Voorlopig hebben we nog vulling voor het programma, maar ik moet wel alvast ook denken aan andere manieren van goede content zonder zelf de baan op te moeten. De control freak in mij wil voorbereid zijn op de tijd dat dit allemaal voorbij is en we misschien heel snel moeten schakelen. Laat het ons hopen. Of ben ik nu te optimistisch? En dan zijn er ook nog mijn persoonlijke to do’s. Die zaken die ik al zo lang wil doen, maar waar ik nooit de tijd voor heb. Al die gedachten bovenop de bezorgdheid om mijn naasten, zorgden de voorbije dagen voor serieus wat mentale errors. Dus heb ik mezelf een aantal richtlijnen opgelegd. Geen idee of ik ze goed ga kunnen volhouden, maar we kunnen maar proberen.
Routine
Ik werk al jaren gedeeltelijk thuis, ken de valkuilen en weet dat ik er makkelijk in trap. Nu zeker. Maandag zag mijn woonkamer (waar ik ook vaak werk) er nog netjes uit.
Maar oei,… woensdag was er al een shift bezig.
Dat heb ik dus eventjes in de kiem moeten smoren:-) De weinige dingen die ik nu nog onder controle kan houden, probeer ik nu ook zo te houden. Om te beginnen de toestand van mijn huis. Wat is er nodig om de controle te behouden? Structuur! Zoals mensen met kinderen een schema opstellen heb ik dat ook voor mezelf gedaan: Me aankleden en niet de hele dag in huispak achter de computer hangen. Met tijd voor werk, sport, huishoudelijke klussen, ontspanning,… En een duidelijke scheiding tussen al die zaken.
Een lang bad, een afterworkdrink voor mezelf op vrijdagavond, de tafel deftig dekken in plaats van een bord naast m’n laptop te deponeren,…: ze maken ook deel uit van de routine. Netflix heb ik niet, maar de digicorder neemt alvast genoeg pretentieloos vertier op. Married with Children, Two and a Half Men en zelfs Charmed: ze zorgen voor pretentieloos amsuement.
Media in quarantaine
Chapeau voor alle mediacollega’s (journalisten, cameramensen, fotografen, monteurs,…) die in deze tijden de baan op moeten. Hun werk is belangrijk, maar mijn hoofd kan maar een bepaalde hoeveelheid Corona-nieuws aan. Journaals beperk ik tot twee of drie per dag. Een persconferentie hoef ik niet live te zien. Met de samenvatting weet ik ook genoeg. Ik had nogal veel meldingen op mijn pc van kranten, maar die heb ik afgezet en me uitgeschreven op de “Corono-nieuwsbrief” die een krant me opeens dagelijks in de maag splitste.
Sociale media gebruik ik zeer gefilterd. De tenen zijn er nu nog langer dan anders en mensen met meningen te veel gaan helemaal los… De complottheorieën op Twitter, de Facebookrants aan het adres van politici of bedrijven, Ik kan ze nu even niet gebruiken. Youtube blijft mijn favoriete toevluchtsoord. Daar houdt het algoritme mij nog even in een positief “lalaland”.
Gezond eten
Ik ben sowieso al iemand die weinig eten weggooit, maar dit is de perfecte gelegenheid om nog meer uit de voorraad te koken. Vooral van die zaken die meer tijd vragen, zoals koekjes bakken of peulvruchten die eerst moeten weken. Zo maakte ik deze week lablabi, een typisch Tunisische specialiteit: een soort dikke soep/bouillon met kikkererwten, harissa en allerlei andere toppings. Het recept heeft nog wat finetuning nodig (als je er eieren bij doet, moet je ze eigenlijk pocheren besefte ik achteraf), maar deze eerste poging heeft alvast gesmaakt!
Bijkomende plus van voorraadkoken: het is goed voor de portemonnee. Het kan geen kwaad om in deze tijden er extra de knip op te zetten. Ik heb mezelf ook de limiet opgelegd om maximum 1 keer per week boodschappen te doen. Een aanpassing voor iemand die de supermarkt als een soort happy place ziet. maar m’n burgerzin haalt het op op m’n persoonlijke voorkeuren.
Mealpreppen is nu niet nodig aangezien ik toch de hele dag thuis ben. Maar toch blijf ik het doen, omdat het me helpt om gezonder te eten. En dus sta ik mezelf een gecontroleerde vorm van struisvogelpolitiek toe. Faking business as usual: Hoe gek het ook klinkt: ik heb voor vandaag een lunchbox gemaakt en heb die opgegeten aan mijn keukentafel. Het zo esthetisch mogelijk vullen van deze nieuwste aanwinst in m’n lunchboxcollectie zorgde voor een aangenaam zenmomentje.
Sporten:
Met uitzondering van twee mini-workouts van 7 minuten en wandelen met de hond kwam er van sporten niet veel in huis deze week. M’n hoofd staat er niet naar, maar anderzijds is het idee om alle inspanningen van de voorbije maanden verloren te laten gaan ook geen optie. De frequentie en de intensiteit van m’n sportsessies moet dus zeker beter. Mijn fitnesscentrum heeft vandaag aangekondigd dat ze volgende week starten met online work-outs en dat is maar goed ook.
Zoals gezegd, deze regeltjes zijn geen garantie op succes, maar ze bieden toch enige houvast. Ze zorgen hopelijk voor een deeltje rust in m’n hoofd. De fysieke gezondheid is nu het belangrijkste voor iedereen, maar die wordt op de hielen gevolgd door de mentale. Ik hoop dat ook jij genoeg mogelijkheden vindt om wat rust te hebben in je hoofd. Het is je van harte gegund!
Leuk om je hierover te lezen. Als freelancer lijkt het me geen gemakkelijk periode. Ik hoop voor je dat alles zo goed mogelijk blijft verder lopen. En vooral: zorg goed voor jezelf!
Dankjewel Valerie! Het is niet makkelijk en ook nog af te wachten. Maar het zal in de eerste plaats al een grote opluchting zijn als alle medische dreiging van de baan is. Jij ook veel courage in deze periode. En natuurlijk een goede gezondheid, ook voor je spruit!