Het nieuwe jaar is ondertussen al bijna tien prille dagen jong. De ongeschreven wet dat nieuwjaarswensen de hele maand nog kunnen, komt me hier dus goed van pas. Om het te zeggen met een plaatje uit de eerste uren van 2020:
Moge 2020 voor jou een opeenstapeling zijn van alles wat het leven mooi en leuk maakt! In de eerste plaats wens ik je een goede gezondheid. Een cliché, maar zoals in de meeste gevallen zit er ook in dit cliché heel wat waarheid. In 2019 ervaarde ik van heel nabij het belang van een goede gezondheid. In de positieve zin: omdat ik versteld stond van mijn eigen sportieve prestaties. In augustus ben ik intensief beginnen sporten. Het heeft een hele tijd geduurd, maar sinds kort begin ik het ook leuk te vinden. Ondanks m’n niet meer zo jonge leeftijd en het feit dat ik nooit echt veel gesport heb, boek ik resultaten die ik nooit verwacht had.
Maar… helaas heb ik het belang van gezondheid ook in de ergst denkbare zin meegemaakt. Een jong iemand in de familie die vorig jaar onverwacht overleden is. Een harde wake-upcall…
De eindejaarsperiode maakt me altijd een beetje weemoedig: reflecteren over wat geweest is en wat (hopelijk) nog komen gaat. De feesten met familie en vrienden zou ik niet willen missen. Maar ze versterken ook het gevoel dat de tijd razendsnel door m’n vingers heen glipt. Weet je dat ik er pas vorige week echt bij stil stond dat er alweer een decennium voorbij is? De hype in aanloop naar het jaar 2000 lijkt maar een paar jaar geleden. En deze foto op de winterfeesten in Gent uit 2010 voelt zeker als recent…
Ik ben niet het type dat met nieuwjaar bucket lists gaat opstellen. Geen manifest onder het motto “New year, new me”. Wat mezelf betreft weet ik al: it ain’t gonna happen. Dus hou ik mijn verwachtingen realistisch. Het is niet dat je opeens een heel ander soort persoon kunt worden als op 31 december de klok van 23:59u verspringt op 00:00u… Te strakke plannen zouden me ook eerder bang maken. Er is toch heel veel dat je niet in de hand hebt?
Goede voornemens maak ik dus niet. Toch niet echt. Ik interpreteer ze eerder als: goede gewoontes blijven optimaliseren en beetje bij beetje vijlen aan slechte gewoontes. Vanaf de tweede helft van 2019 ben ik hier serieus aan beginnen werken. Ik heb meer dan ooit aan ‘soul searching‘ gedaan. Door diverse (online) cursussen te volgen, podcasts te beluisteren en boeken te lezen. ‘Soul searching’: het klinkt een beetje zweverig en bij momenten was het dat ook. Maar het hielp en helpt me om meer rust te vinden. Dat is hard nodig. De voorbije maanden voelde ik me continu tegen een muur aanlopen. Blijven doorgaan, maar ondertussen ook het gevoel hebben geen grip te hebben op alles wat ik moet én wil doen. Dat ik aan iedere dag moet beginnen met een achterstand van de vorige dagen. Dat m’n agenda nooit echt op orde geraakt. Iemand noemde me onlangs nog behoorlijk gestructureerd. Dat klopt voor een deel, maar ondertussen blijft er te veel chaos in mijn hoofd. Die mentale rust heb ik hard nodig: om me te concentreren, om leuke ideeën ook in de praktijk om te zetten, om überhaupt creatief te kunnen zijn, het lef hebben om uitdagingen aan te pakken,… Continu het gevoel hebben niet te voldoen aan de eisen is slopend. Die eisen zijn grotendeels zelf opgelegd. Misschien ben ik te hard voor mezelf? Maar op een bepaald moment kon ik daar niet meer nuchter en objectief over oordelen. Komt daar nog bij dat ik noch kinderen noch een partner heb. In theorie is er dus alle tijd van de wereld om mijn leven in te delen zoals ik dat wil. Maar toch lukt het me niet. Een extra reden om me slecht te voelen. Weinig constructief dus. En nu we het over een partner hebben: de onzekerheid sloeg zo hard toe dat ik mijn Tinder-abonnement passief liet versloffen. Reden: totaal geen inspiratie en faalangst om een gesprek aan te knopen met een vreemde man. Dieper liggend: een gebrek aan zelfvertrouwen om nieuwe mensen toe te laten in mijn leven. Een slechte ervaring van een paar jaar geleden speelt me nog parten, maar dat is niet de enige reden.
Sinds ik in augustus begon te sporten ben ik 12 kilogram afgevallen. Daarmee zit ik op het gewicht van m’n 25ste, met de bijhorende confectiemaat. Ik haal snelheden op de loopband waarvan ik nooit had durven dromen. Een boost voor m’n zelfvertrouwen, zou je denken… Dat klopt ook wel, maar slechts gedeeltelijk. Die verloren kilo’s wil ik zeker niet terug. Maar de fysieke conditie en de mentale fitheid zitten niet op hetzelfde spoor. Waaraan ligt dat? Het jarenlange slaapgebrek en stelselmatig over m’n grenzen heen gaan, eist waarschijnlijk z’n tol. Leeftijd zal er ook wel voor een stuk tussen zitten. Maar waarschijnlijk zat ik nu nog dieper zonder de sport.
De voorbije maanden ben ik me steeds meer gaan toeleggen op het creëren van mentale rust. De vooruitgang gaat traag, maar zeker…
Picnic Pleasures
En dan is er nog deze blog. Ik wou hier al zo lang een nieuwe wind door laten waaien. Niet dat ik een big time influencer wil worden: daarvoor ontbreekt het me aan tijd. Maar er mag hier best wat meer swung in zitten. Dus bij deze: 2020 is het jaar van de officiële relaunch en een nieuwe stap in het 12-jarig bestaan van deze blog! Achter de schermen maakte ik er de voorbije maanden werk van. Met de nodige stress, want m’n perfectionisme weerhoudt me te vaak om concrete stappen te zetten. Ik moet me echt het motto “Done is better than perfect” meer eigen maken. Ik overwon (enigzins) m’n cameraschuwheid en liet professionele foto’s maken. Verder ben ik zelfs aan het experimenteren met filmpjes waarbij ik zelf in beeld kom. Tal van nieuwe recepten worden uitgetest en artikels zijn ‘work in progress’. En ik ging op zoek naar een nieuwe naam. Over ‘The Picnic Guest’ was ik namelijk al een hele tijd niet meer tevreden. Na wat tobben en geharrewar met Facebook (dat tegenwoordig ontzettend moeilijk doet over het veranderen van je paginanaam) hakte ik de knoop door. Je hebt het waarschijnlijk al gezien aan de header; “Picnic Pleasures” is de nieuwe roepnaam.
De insteek blijft dezelfde. Ik ben nog steeds die hobbykok met een uit de hand hand gelopen verzameling lunchboxen en picnicmanden en een passie voor meeneemgerechten voorbereiden en mealpreppen. Onder het motto: Everyday is picnic day! Een lunch voor je werk of school mag best een feestje zijn. Ik hou er nu eenmaal van om dingen in potjes en vakjes te stoppen:-) Het creëert overzicht. Hoe gek de link tussen een netjes voorbereide lunchbox en rust in je hoofd ook klinkt. Bij mij heeft het eerste een goede invloed op het tweede.
Dat is ook de reden waarom ik geen pure receptenblog wil. Net zoals ik van persoonlijke verhalen hou bij andere bloggers wil ik die eigen insteek ook hier behouden en zaken delen die me bezighouden en inspireren: boeken, reizen, een eigen kijk op zaken,..
En heel binnenkort is er ook een leuke winactie om de 12de verjaardag van mijn blog te vieren. Wat denk je? Zou het iets met lunchboxen te maken hebben?
Allemaal heel herkenbaar! Doen waar je je goed bij voelt, en zeker niet te streng zijn voor jezelf, dat lijkt mij de sleutel… Succes!
Dankjewel Annelies! Ja, het kan een struggle zijn:-) Maar het klopt wat je zegt en met streng zijn voor jezelf geraak je er al helemaal niet. Ook aan jou veel succes dit jaar met alles wat je onderneemt!