Wijvenweek: Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

Deze blog lag alweer ruim een maand te vegeteren op een stoffige internetzolder. Ondanks het goede voornemen om dit plekje om te tornen tot een toonbeeld van discipline en volharding. Toch bleef de belangrijkste reden waarom ik ooit met deze blog begon in m’n hoofd hangen: teksten schrijven die niets met m’n werk te maken hebben. Gewoon, zomaar, om die schrijfspier ook eens op een andere manier te belasten. Dit weekend nam ik de draad weer op en schreef een post die bijna klaar is voor publicatie. Bijna, want zelfs al komt er hier weinig volk over de vloer, toch ben ik een twijfelaar die tot in de eeuwigheid zou kunnen blijven sleutelen aan schrijfsels. Zeker als er geen dwingende deadline in m’n nek staat te ademen. Dus ging ik vandaag voor de grove middelen door me, op de startdag, nog in te schrijven voor Wijvenweek. De post die bijna klaar is, blijft nog even hangen in een premature staat als Word-document. Deze week volg ik netjes de Wijvenweek-onderwerpen. Mijn naam pronkt al tussen de deelnemers, dus moeten er de komende dagen wel posts verschijnen, anders sta ik mooi voor joker. Dus hier gaan we, inclusief een foto in het flauwe schijnsel van het lampje in m’n gang.

Ik ben altijd al een echt meisje geweest wat cosmetica en schoonheidsproducten betreft. Gek op crèmes, gels, serums en alles wat me een puntgave huid kan beloven. Beautyshops zijn voor mij moeilijker te weerstaan dan kledingzaken. De producten in m’n badkamerkastje zijn niet meteen van een goedkoop merk, maar vanaf een bepaalde leeftijd mag dat wel, sus ik mezelf. M’n geest mag zich dan nog steeds een prille twintiger voelen, m’n lichaam weet wel beter. En alhoewel de prijs zeker niet altijd een richtlijn is, merk ik ook dat m’n vel er wel bij vaart. Gelukkig zijn m’n beautyroutines stukken verbeterd in vergelijking met vroeger. Toen kocht ik die dure producten ook, maar bleven ze vaker ongebruikt in de kast staan. Nu hou ik me niet alleen strikter aan het driestappenplan en andere heilige beautymantra’s; ik denk ook al eens na over de invloed van m’n voedingsgewoontes op de huid. Weerom dankzij de leeftijd. Terwijl ik tot voor kort water uitsluitend gebruikte om m’n tanden te poetsen of een bruistablet op te lossen, durf ik er nu zelfs op een dag een hele fles van te drinken. Een hele vooruitgang als je weet dat ik tot voor enkele maanden 7 à 9 blikken Cola Light achterover sloeg,.. per dag…. En nee, dit is geen stilistische overdrijving. Die hoeveelheid is ondertussen gereduceerd tot 2 blikjes, omdat cafeïne dehydrateert en dus de huid kurkdroog maakt. Voor u weg zapt van deze lofzang; het loopt niet altijd op rolletjes. Door tijdsgebrek (lees: net iets te vaak op de snoezeltoets gedrukt) durft het driestappenplan al eens reïncarneren als een tweestappenplan of helemaal geen plan. En aan de dames die op een onbewaakt moment in bed duiken mét make-up: u bent niet de enige.

Nog zo’n voorbeeld: Als ik weet dat ik minstens een half uur de auto in moet en er is geen tijd meer voor een uitgebreide brushing, dan vertrek ik wel eens met natte haren. Want die 30 minuten zijn net lang genoeg om ze droog te krijgen. Helaas is het maar een kleine twintig minuten rijden naar het televisiefabriekje waar ik regelmatig vertoef en dat maakt echt een verschil. “Weer eens recht uit de douche Isabelle?”, grijnzen de collega’s dan.

Alhoewel ik een heel arsenaal make-up liggen heb, kom ik ook vaak niet gemaquilleerd in het openbaar. M’n beroep (ik werk onder andere voor een lifestylemagazine) impliceert nochtans dat ik er iedere dag zou moeten uitzien als om door een ringetje te halen.  Als ik weet dat ik onder schoon volk moet komen, ga ik wel aan de slag met de  hele “shebang” inclusief de prep + prime van MAC en de Touche éclat van Yves Saint Laurent om maar even aan name dropping te doen. En er zijn ook van die dagen dat ik ga voor de “natuurlijke look”, je weet wel die waarvoor op z’n minst 15 minuten en 5 producten vereist zijn.

Maar er zijn ook heel wat dagen waarop ik een echte “girl next door” ben. In de plaatselijke Delhaize kennen ze me zo. Ook als ik weet dat ik de hele dag weggemoffeld zal zitten in een montagecel of achter een laptop, durven de looks er al eens bij in te schieten en zie ik er uit zoals op de foto: Een likje gekleurde dagcrème (de beste cosmetica-uitvinding ooit), haar in een losse knot gedraaid en een outfit waarover het denkwerk zich beperkte tot: “Is dit nog proper? Ok go!”

Eén van de punten waarop ik wel eens niet zo stijlvol uit de bocht ga zijn bepaalde kledinggewoontes. Ik heb soms neiging om zeer moeilijk afscheid te nemen van stukken waarin ik me goed voel. Ook al is de staat van vervilting al lang niet meer aanvaardbaar. Zoals dit pulletje bijvoorbeeld dat ik in oktober vorig jaar kocht. Sindsdien is het niet meer van mijn vel te krijgen, zoals mijn moeder het uitdrukt. Maar de start van Wijvenweek is dus goed voor een memorabel moment én dito foto: Bij deze neem ik me plechtig voor om me niet meer buiten huiselijke kring te vertonen in vervilte pulletjes. En neem ik dus, met enige droefenis, afscheid…