Crisps & dips & high expectations

Eén van de fouten waar ik me wel eens aan bezondig als ik mensen bij me thuis uitnodig, is overdrijven. Etentjes zie ik als de ideale gelegenheid om te experimenteren en dat maakt de onrealistische Martha Stewart-ambities in me wakker. Dan zie ik mezelf als de perfect gecoiffeerde gastvrouw die op een fraai aangeklede tafel exquise gerechten serveert. Gaandeweg de voorbereidingen moet ik die verwachtingen meestal bijstellen. Het kwintet van aperitiefhapjes wordt noodgedwongen een kwartet of zelfs een trio; de ingrediënten voor een tussengerechtje blijven ongebruikt in de koelkast liggen; nog niet alle glazen staan op tafel en de lichtjes die ik, à la façon de Nigella Lawson, in m’n woonkamer had willen hangen, schitteren door afwezigheid. Uiteindelijk komt het altijd wel goed, op die ene valse noot na toen ik een keer de voordeur opende met m’n haar in een vreemde knot samengebonden en een T-shirt vol vettige sporen van een drukke voorbereiding. Gelukkig waren het vrienden die voor de deur stonden (en meteen in lachen uitbarstten) en geen medekandidaten van Komen Eten. Ik heb me dan ook al meermaals zeer gelukkig geprezen dat ik tijdens de voorbereiding niet gevolgd werd door een cameraploeg van dat programma.

Sinds Komen Eten en andere kookprogramma’s lijkt het wel alsof je voor ieder thuisetentje de kwaliteiten van én Peter Goossens én Martha Stewart en pakweg Pieter Porters moet verenigen. Niemand slaagt daar in, ook Peter Goossens of Martha Stewart of Pieter Porters niet. Gelukkig is daar dan de geruststellende gedachte van het kookboek “Real Life Entertaining” van de Amerikaanse Jennifer Rubell. “Perfection is boring and – for most of us – impossible anyway”, sust de achterflap-tekst. Jennifer Rubell laat zien dat het geen probleem is om je gasten een stapel borden in de handen te duwen of ze te vragen een fles wijn te openen. En je zorgen maken over die zelf bijeengeschraapte mix & match van bestek, porselein of glazen hoeft al evenmin.

In het boek staan uiteraard ook heel wat recepten die zich laten omschrijven als origineel en toch ook heel simpel. Ik pik er één van de meest eenvoudige uit waarmee ik toch behoorlijk scoorde tijdens een recent etentje (inderdaad, dat met het vlekkerige T-shirt !)

Sesame-mint pita chips

Men neme:

–          Pitabroodjes (hoeveelheid naargelang het aantal gasten je over de vloer krijgt)

–          ½ kopje olijfolie

–          1 theelepel gemalen komijn

–          1 eetlepel gedroogde munt

–          1 eetlepel gedroogde tijm

–          1 eetlepel sesamzaadjes

–          1 theelepel rode pepervlokken

–          ½ theelepel zout

Verwarm de oven voor op 200 graden. Snij de pitabroodjes middendoor, leg ze op elkaar en snij ze in kwartjes zodat je een hoop driehoekjes krijgt. Leg de driehoekjes op een bakplaat (ik leg er bakpapier onder, wat een hoop schrobben scheelt). Besprenkel de driehoekjes met de olie en vervolgens alle ingrediënten. Plaats de aspirant-chips 4 of 5 minuten in de oven (draaien hoeft niet). Een beetje laten afkoelen en serveren met een dipsausje naar keuze, hummus bv.

Het leuke aan dit recept is, dat je niet moet stressen omdat je één of ander ingrediënt niet in huis hebt. Van zodra het pitabrood besprenkeld is met olie, kun je het recept links laten liggen en voor de kruiding aan de slag gaan met zowat alles wat binnen je handbereik ligt, staat of groeit. Zo lukt het ook perfect met ras el hanout en koriander. PS: Het trio van hummus komt gewoon uit een potje van Delhaize, maar met een serveerring krijg het natuurlijk meteen een homemade-flair!