Toegegeven, ik moet nog wennen aan bepaalde aspecten van het single-bestaan. Zoals daar zijn: hoe kets je een versierpoging af? Eentje die je absoluut niet had zien aankomen, waarin je niet geïnteresseerd bent en die nota bene komt van iemand die (als ik de kwatongen mag geloven, enkel nog voor de business, maar soit) getrouwd is? Er zijn zo van die dagen dat je achteraf denkt: had ik maar dit of dat gezegd. Maar nu, ruim 24 uur na de feiten, weet ik nog steeds niet wat ik beter had gezegd. Of is m’n halfslachtige poging om op een casual toontje langs de uitnodiging heen te fietsen toch geslaagd? Is de boodschap aangekomen? Geen idee en dat knaagt aan me. Ondertussen ben ik me al 24 uur het hoofd aan het breken over de verkeerde signalen die ik onbewust in het verleden misschien uitgestuurd heb en hoe ik ze in het vervolg kan vermijden. Hopelijk leveren m’n emotionele voelsprieten in de omgekeerde richting beter werk…
0 reacties op “Thanks, but no thanks”