Gisteren weerklonk dit plots op de radio. Ik heb ‘m uitgezet. Te pijnlijk herkenbaar. Want weet je: ik ga dit jaar scheiden. Zo, het is eruit. Het voelt nog altijd vies aan om de woorden uit te spreken en ze neergeschreven zien bezorgt me een vreemde kronkel in de maag. Buitenstaanders vinden dat het te lang duurt, dat scheidingsproces. De beslissing viel vorige zomer, op 17 juli. We zullen pas dit jaar in september officieel gescheiden zijn en pas dan trek ik uit dit, voorlopig nog, echtelijke huis. Niet dat er zoveel discussie is over wie het bankstel of de koelkast meeneemt. Er is zelfs helemaal geen discussie. We hebben het gewoon te lang laten aanslepen, te lang de harde beslissingen uitgesteld, het bezoek aan de notaris voor ons uitgeschoven… Want eigenlijk zijn we best goede vrienden, meer zelfs, ik weet dat ik met deze scheiding m’n beste vriend opgeef. Toch weten we dat we niet gemaakt zijn om getrouwd te blijven. En dus moet je loslaten, op een positieve manier afsluiten… Ik ben niet goed in “de bladzijde omslaan” en erover schrijver gaat me nog veel minder goed af. En toen las ik dit:
En hoewel weer eens werd bewezen dat niets voor de eeuwigheid is, leerde ik ook dat scheiden van een mooi mens niet synoniem is aan een mislukt huwelijk. De man was gelukt, het huwelijk ook. Nu is het voorbij.
Zo goed en bondig had ik het zelf niet kunnen omschrijven… Vandaar maar even de mosterd gehaald bij Zezunja.
Sterkte ermee. Ik vind het een compliment dat ik geciteerd word.
Dankjewel Zezunja. Ik lees je blog al een tijdje en wilde dat ik net zo’n frisse schrijfstijl had!