Sinds m’n weegschaal 15 kilo meer aanwijst dan ik zou willen, ben ik niet meer zo’n shoppingfanaat. Dat klinkt wellicht vreemd uit de mond van iemand die in de lifestylewereld werkt en om den brode regelmatig op modeshows te vinden is. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een modefan, ik hou van modeshows, mode is glamour, mode is dromen,… Een droom die meestal abrupt eindigt wanneer ik in het pashokje sta. Dan blijkt dat dat zijden bloesje dat zo beeldig leek op de paspop of in de folder, meer weg heeft van een op hol geslagen vaatdoek als het rond m’n lijf hangt… Van shoppen word ik dus meestal niet vrolijk. Integendeel, dat is net het moment waarop je me vooral niét tegen het lijf wilt lopen. En m’n humeur gaat helemaal de dieperik in als er nergens in het pashokje een spiegel te bespeuren valt. Te weinig haakjes of geen extra bankje zodat ik m’n eigen kleren op de grond moet gooien? Daar kan ik nog mee leven. Je hoort me zelfs niet morren als het gordijntje niet goed sluit (en laten we wel wezen, het aantal goed sluitende gordijntjes is nog steeds in de minderheid). Maar m’n verkeerd gepositioneerde rondingen en bultjes laten keuren in het bijzijn van een leger vrouwelijke klanten, aangevoerd door drie verkoopsters en een handvol verveeld voor zich uitkijkende mannen? Daar word ik dus behoorlijk chagrijnig van. Het liefst zou ik op zo’n moment de uitgezochte kleding op een hoopje in een hoek gooien en de winkel uitwandelen. Maar doordat ik die shoppingtochten altijd tot het laatste moment weet uit te stellen, heb ik daar meestal de tijd niet voor. Dus raak ik steeds meer bedreven in het pijlsnel m’n hokje uitflitsen, een kwart draai maken voor de spiegel, om vervolgens terug in het pashokje te flitsen. Clark Kent uit Smallville kan er nog iets van leren. De beslissingstijd die ik nodig heb om al of niet iets te kopen, duurt bij mij soms welgeteld drie nanoseconden, ook al is het risico groot dat m’n eigen spiegel me straks onverbiddelijk zal wijzen op die of die ronding die niet helemaal flatterend in de verf gezet wordt. “Ik dieet wel tot het me perfect past”, maak ik mezelf dan wijs. Yeah right. Ik begrijp niet waarom zelfs de duurdere merkboetieks duizenden euro’s spenderen aan de inrichting van hun zaak om dan te besparen op een paar extra spiegels. Wellicht is er een commerciële reden voor en ik trap er ongetwijfeld met open ogen in.
Wie dacht dat het comfort in pashokjes steeds recht evenredig is met de prijs van de kledij, heeft het dus mis. Laatst nog een bloesje gekocht in de Promo Fashion. Yep, in de Promo Fashion, niet bepaald de ‘hot spot’ van de week onder hippe lui. Maar verdorie, je kan er wel eens leuke stuks op de kop tikken, voor weinig geld en bovendien: hun pashokjes sluiten perfect en er hangt nog een spiegel in ook!
PS: En dat zeg ik heus niet omdat m’n moeder daar werkt 🙂
0 reacties op “Pashokjes-leed”