Ziek

En toen werd ik ziek… Het begon met een licht koortsig gevoel en daarna ging de afdeling neus-keel-oren voor onbepaalde tijd dicht. “Misschien was ik toch beter thuis gebleven “, dacht ik toen ik een dame aan het interviewen was en daarbij heel hard m’n best moest doen om de quote niet te verknallen met m’n gehoest, geproest en gekuch. “Straks wordt ze ook ziek en heeft ze thuis kleine kindertjes die ze op haar beurt ook besmet en die worden dan heel erg ziek en… ” In m’n gedachten speelde zich een akelig rampscenario af waarbij ik iedereen in m’n omgeving zou opzadelen met m’n vieze bacteriën en dat allemaal omdat ik zo nodig wilde werken. Voor mij is thuis blijven helaas enkel een optie als ik geteisterd wordt door 39 graden koorts of door waanbeelden waarin roze hondjes met witte vleugeltjes de hoofdrol spelen. Ja, ik weet het, ik verdien een medaille… Dat van die roze hondjes klopt trouwens nog bijna ook. Dat kwam door een paar slapeloze nachten, dankzij het constante hoesten en een verkeerde reactie op hoestsiroop. Nou ja, misschien moet ik in het vervolg toch maar een eetlepel gebruiken, in plaats van als de eerste de beste dronkelap de fles aan m’n mond te zetten… Ik kon dus niet slapen. En wakker blijven lukte ook nauwelijks, met een concentratieboog waar zelfs Homer Simpson een bolleboos bij zou lijken. Alle trucjes heb ik uitgeprobeerd: warme melk met honing, een warm bad,.. Niets kon me in slaap brengen. Zelfs geen belspelletjes. Gelukkig valt er ’s nachts ook nog te lachen met de tv, met dank aan Vitaya. Ik lachte met Martha die altijd net iets te luid lacht met haar eigen grapjes. En ik lachte met haar outfits, of eigenlijk meer hobbezakken, een lifestylequeen onwaardig. “Dringend ontslaan die stylist, Martha”, riep ik met schorre stem naar het scherm. En, tussen het hoesten door, bleef ik maar lachen, nu met een Brits koppel dat in Biarritz skichalets wil verhuren en al kamers op het internet zet terwijl hun lening voor het gebouw nog niet eens rond is. En dan, o hilariteit, ook nog een mailtje krijgt van geïnteresseerde toeristen. Ik geef het toe: slapeloosheid maakt me sarcastisch. Gelukkig zijn de ziektekiemen ondertussen gevlucht en ben ik weer m’n eigen lieve zelf. En heb ik misschien eindelijk weer eens tijd om te bloggen. Want ziek zien en toch blijven werken, da’s tijdrovend hoor…