De Cola Light-struggle

Eigenlijk had ik deze blogpost een jaar geleden willen schrijven: ik had mezelf voorgenomen om een maand lang geen druppel Cola Light drinken. Cold turkey gaan op donderdag 1 februari 2018, de start van Tournée minérale. Met in de aanslag: frisse moed, een grote voorraad van m’n favoriete bruiswater en als traktaat enkele dure, maar gezonde limonades. Ik zag de heroïsche blogpost al voor me: “Hoe ik op cold turkey-wijze afkickte van Cola Light.” Ik had het al eens gekund (maar was na twee maanden hervallen), nu moest het ook lukken toch?

Je voelt ‘m al komen: het lukte niet. Op vrijdag 2 februari 2018 zat ik met splijtende hoofdpijn en groggy van de misselijkheid aan m’n bureau. De hoofdpijn had ik verwacht, de misselijkheid niet. Een Dafalgan forte bracht geen soelaas. Een tweede evenmin. Van pure ellende kroop ik die vrijdag om 17u in m’n bed, maar slapen lukte niet. Je kunt al raden wat me wel uit de nood hielp… Niet iedereen in m’n omgeving begreep het: “Komaan Isabelle, even doorbijten en je bent ervan af…” Toch was de missie niet helemaal mislukt. Ik dronk een tijdlang meer water en iets minder cola. Maar na verloop van tijd gingen de verhoudingen weer scheef zitten.

Hoe is het zover kunnen komen?

Geen idee. Het is in ieder geval pas begonnen in m’n volwassen leven. Bij m’n ouders kwam er nauwelijk frisdrank in huis. Ik kan me ook niet herinneren dat ik in m’n studententijd exuberant veel cola dronk. Pas toen ik begon te werken, aanvankelijk vooral thuis, was dat vaak met een 2l fles gewone cola naast me op het bureau. Het effect op de weegschaal bleef niet uit. Dus verplichtte ik mezelf om over te schakelen op Cola Light, een drankje dat ik toen nog verschrikkelijk vond. Het lukte, m’n smaakpapillen wenden aan de smaak en uiteindelijk vond ik de klassieke cola zelfs niet meer lekker. Ook het effect bleef niet uit: de kilo’s vlogen eraf. Het leek een goed idee… Maar stilaan kwamen de kilo’s terug, door de leeftijd en andere slechte gewoontes.

Hoe erg is het?

Eerlijk: het is erg. De Cola Light arriveert hier ten huize The Picnic Guest altijd in pakketten van 15. Hoogstens na drie dagen mik ik weer zo’n pak in een winkelkarretje. Vijf, zes en op heel slechte dagen zelfs 7 blikjes worden vlotjes weggeklokt. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Het lijkt wel de frisdrank-variant van kettingroken… Ik word lichtjes onrustig als de voorraad tot minder dan 4 blikjes slinkt. En als het ondenkbare dan toch gebeurt, dan ben ik bereid ruim het dubbele van de prijs te betalen in een nachtwinkel of tankstation. Cola Light is voor mij m’n ‘blikkie troost’. Zeker als ik gestresseerd ben of last heb van een writers block. Alle andere dranken vervelen wel eens, cola nooit. Er is een kleine verbetering zichtbaar in die zin dat ik mezelf verplicht om dagelijks minstens twee glazen water te drinken. En ik drink ook iedere dag een theetje, maar dat zijn nog te weinig druppels op een hete plaat.

Waarom afkicken?

Een open deur deze vraag, maar het was voor mezelf extra confronterend om de argumenten nog even op een rijtje te zetten. Over de schadelijke gevolgen van frisdranken (al niet light) is al heel veel gezegd en geschreven. Ik heb zeker niet de ambities om hier een wetenschappelijk sluitend betoog te houden. Maar een kind weet: zo’n grote hoeveelheden kunnen simpelweg niet gezond zijn.

• Cafeïne heeft een uitdrogend effect, dat is slecht voor je concentratievermogen. En je huid wordt er ook niet gelukkiger van.
• Het fosforzuur is nefast voor de tanden
• De aspartaam in light dranken doet gekke dingen met de stofwisseling en kan, via een omweg, zorgen voor gewichtstoename. Door de zoete smaak scheidt de pancreas insuline af. Maar in tegenstelling tot wat het lichaam verwacht zijn er geen suikers (en dus energie). Daardoor daalt de bloedsuiker wat het signaal is dat er suiker nodig is. Je raadt het al: de trek in zoetigheid stijgt.
• Het kost geld: ik drink alleen maar één merk en dan nog uitsluitend uit blik. Dat tikt behoorlijk aan in vergelijking met de kostprijs van zelfs de duurdere waters.
• Ondanks de gezonde lunchboxen die ik maak, overwegen de ongezonde gewoontes in mijn levensstijl. De combinatie met ouder worden en hard werken gaat me steeds minder goed af. De overdreven consumptie van light cola is één van de factoren die me in een ongezonde spiraal houdt.

Net zoals rokers onder elkaar  wel eens lyrisch doen over die eerste sigaret ’s ochtends, hebben ook cola-adepten zo hun herkenningspunten. Vijf weetjes die iedere cola light-fan zal herkennen. 

• Het bederft. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, is light cola niet zoals rijst of pasta jarenlang houdbaar. Volgens de automaat-man op ’t werk komt het door de aspartaam. Gewone cola smaakt nog hetzelfde na de houdbaarheidsdatum. Niet zo bij light of zero. Zelfs als de vervaldatum nog maar aan het naderen is, wordt de smaak metaalachtiger. Vervallen Cola Light op voorraad? Dan zit er niets anders op dan weg te gooien!
• Het smaakt niet hetzelfde als cola zero. Steeds meer cafés serveren uitsluitend nog cola zero in plaats van light. Soms zetten ze het zelfs onaankondigd voor je neus, onder het motto: “Da’s toch hetzelfde?”. Nee, het is iets anders. Hoe raar het ook klinkt: Zero ligt zelfs op mijn maag, light niet.
• De verpakking doet wat met de smaak. Ik kies voor blik omdat de prik dan beter bewaard blijft. Glas is een goede tweede. Uit plastic drink ik het alleen als er niets anders voorhanden is. En trouwens: De bubbels zijn deel van de aantrekkingskracht van frisdrank. IJsblokjes zijn de hel voor de bubbelfanaat.
• Het is verslavend: veel mensen begrijpen niet dat je verslaafd kunt raken aan zoiets als frisdrank. En zeker niet aan lightdranken, aangezien “er daar niet eens suiker in zit”. Maar ook zoetstoffen en zeker cafeïne wekken afhankelijkheid op. Drink je het heel veel en stop je plots, dan wacht je sowieso hoofdpijn en misschien zelfs misselijkheid.

Het afkickplan en het doel

Mijn cola light-consumptie is al ietsje verbeterd. Dagelijks zeven blikken komt minder frequent voor, want dan stuiter ik zowat tegen het plafond van de hartkloppingen. Maar vijf gaan er nog steeds vlotjes in. En daar wil ik vanaf. Toen ik onlangs een weekendje op citytrip ging, bleef het beperkt tot twee glazen cola per dag (waarvan zelfs 1 keer Pepsi max, wat ik in principe niet lust). Minderen kan dus, constateerde ik. Alleen moet ik er eens echt werk van maken. Dus heb ik voor mezelf een concreet plan opgesteld. Ik had natuurlijk in stilte kunnen afkicken en dan na een paar weken met een hoera-blogpost uitpakken: “Afkicken van cola light: mijn tips”. Maar voor mij is dat net niet dwingend genoeg. Het feit dat het hier open en bloot op m’n blog staat is wellicht mijn belangrijkste stok achter de deur.

Een voornemen werkt niet zonder een concreet plan en dat ziet er zo uit:

• Week 1: Dagelijks maximum 4 blikjes
• Week 2: Dagelijks maximum 3 blikjes
• Week 3: Dagelijks maximum 2 blikjes
• Week 4:  Dagelijks maximum 1 blikje
• Week 5: Opnieuw maximum 1 blikje, maar de variant van 25cl.
• Week 6: Om de twee dagen een blikje van 25cl.

Extra regel: Cola Light mag uitsluitend tussen 12 en 20u. Best een uitdaging voor iemand die probleemloos de dag kan beginnen met het sissende geluid van een openend blikje.

Als ik het zo lees lijkt dit schema me vrij makkelijk doenbaar. Misschien wel een beetje te makkelijk en te traag? Waarschijnlijk vinden sommigen dat ik iets harder moet doorbijten. Maar eerlijk: cold turkey of een te strak plan zie ik niet zitten. ik heb geen zin om misselijkheid en hoofdpijn te verduren in combinatie met drukke werkweken. Bovendien ben ik van het principe dat een jarenlange gewoonte er niet zomaar uit te stampen is. Liever dus de trage ontwenning. Hoe die verloopt? Dat zul je hier lezen, want morgen begin ik!

Keep you posted…