Babbel met mijn 16-jarige zelf

Deze post vond ik tussen de vele concepten op deze blog. Ik schreef ‘m een paar jaar geleden naar aanleiding van #boostyourpositivity, een charmant project van van Lilith, Oon en Danone. Publicatie kwam er toen niet van. Indertijd te persoonlijk bevonden voor het wereldwijde web. Maar nu ik de tekst met een frisse blik herlees, denk ik: Waarom niet eigenlijk? Als tiener dacht ik dat je als volwassene constant sterk in het leven staat, nooit meer overvallen wordt door onzekerheden. Niets is minder waar natuurlijk. Die raad aan m’n 16-jarige zelf gaf me zo’n posititieve boost, dat ik ‘m ruim twee jaar na datum toch nog wilde delen.

PS: Over de bewuste mannequincursus, wat ik er leerde en vooral niet leerde, schreef ik eerder al deze post.

Awel 16-jarige Isabelle,

Hoe is het nog met jou? Een tijd geleden dat we nog eens afspraken hé? Wat een gelukkig toeval dat je net die mannequincursus gevolgd hebt. Dan kunnen we nog eens naar die professioneel gefotografeerde plaatjes kijken. En herinneringen ophalen. Vreemd eigenlijk dat net jij vóór de lens wilt staan. Ooit zul je met nog veel meer plezier achter de camera blijven. 

Voor we verdergaan, even wat muziek op zetten. Geef maar toe dat je hierop wel vaker zit te zwijmelen bij de gedachte aan die ene jongen. Die zal je nooit krijgen (sorry, spoiler), maar 2 jaar later is het wel raak. Met een andere jongen. Geen blijvertje (spoiler 2).

Man, zo smachten! Daarmee krijg je geen enkele vent. Wil je dat heel goed in je oren knopen? Genoeg gezwijmeld. Tempo!

Gaan we de bloemetjes eens buiten zetten? Taverne Raimundo’s in Tielt, zeg je? Tof dat je me daar nog eens mee naartoe neemt. In mijn wereld ligt dat café al lang plat. Oei, de toiletten zijn nog altijd even smerig als in mijn herinnering. Wat zullen we drinken? Een Carlsberg? Staat wel stoer en oogt toch iets meer fancy dan een gewone pint. Maar waarom drink je dat eigenlijk? Geef toe, je lust het niet echt hé.

Wat denk je? Verleggen we naar Empire? Megadancing in Dentergem, net open. Wacht, nog snel wat Loulou van Cacharel spuiten… Maar enfin! Al die meiden hebben hier hetzelfde parfum op! Garçon, voor mij een Pisang Ambon aub. Blèh, zo zoet. Een cava brut hebben ze niet zeker? Och ja, ik herinner het me weer. In jouw tijd is dat nog een hele gebeurtenis. Je kan enkel een fles bestellen en dat past natuurlijk niet in je zakgeld-budget. En dan stoppen ze daar zo’n vuurwerkje in. Zit de hele tent naar je te gapen…

Laat ons eens een babbeltje doen. Serieus dan. Je weet dat je in de media wilt werken. Je kijkt op naar journalisten als Greet Dekeyser, Els De Temmerman en Rudy Vranckx. Serieuze reporters. En toch ben je ook een beetje verblind door het glitter- en glamourleventje van de mannequinwereld (al is het niet cool om dat in alle middens toe te geven). Een beetje tegenstrijdig. Maar ach, je bent 16, dan is wispelturigheid nog toegestaan.

Een mannequincursus… Het lijkt ijdeltuiterij niet? Want, zo’n podium dat vind je wel leuk hé? Ook al ben je dan een verlegen meisje. Stil. Maar je leeft op als je die trede in de klas opklimt om een voordrachtje te geven. Terwijl de grote muilen vol zenuwen een tekstje opdreunen voor de klas, doe je gezwind mee aan een welsprekendheidtornool. Later zal je voor televisie figurantenrolletjes spelen en, godbetert, zelfs aan de preselectie van een miss verkiezing kan je niet weerstaan.

Je doet het allemaal voor “de ervaring” zoals het officieel heet. Maar dat is slechts de halve waarheid. IJdeltuiterij is het helemaal niet. Was het maar dat. Nee, je bent onzeker. En je hoopt dat ze je op die mannequincursus samen met een (overigens volstrekt nutteloos) diploma ook een pakketje zelfzekerheid zullen meegeven.

Helaas, ik moet je teleurstellen, je zult dat zelfvertrouwen niet vinden op die wankele plankenvloer die een catwalk moet voorstellen. Of tussen die andere wannabee missen die net zoals jij deelnemen om meer zelfvertrouwen te vinden. Bevestiging door anderen is leuk, maar zelfvertrouwen vind je toch hoofdzakelijk bij jezelf. Het heet niet voor niets “zelf”-vertrouwen.

Die glitter en glamour zal je snel doorprikken. Het is slechts een laagje. Het is wel eens tof. Zo nu en dan, maar ook niet meer dan dat. Doorheen dat glitterlaagje schijnt de realiteit. Iedereen heeft ergens zo’n lade waarin onzekerheden en andere muizenissen verstopt zitten. Ze lopen er niet mee te koop, maar geloof me, zelfs het mooiste meisje van de klas en die stoere bink zitten wel eens in zo’n schuifje te rommelen.

En om het eens over die verlegenheid te hebben: Later zal je leren dat dat introvert zijn heet. Je zult je er met al je kracht tegen verzetten. Telkens je een ruimte vol vreemden binnen komt, moet je al je moed verzamelen om die vreemden aan te spreken. Het moet. Voor de job. Omdat je sociaal wilt zijn. Achteraf ben je telkens blij dat je het gedaan hebt, maar wat een energie kost dat toch telkens weer. “Wat is het leven toch makkelijk voor extraverten”, denk je dan. Helemaal waar is dat laatste niet altijd (je weet wel, dat schuifje).

Troost je, het wordt makkelijker. Maar een extraverte persoonlijkheid zal je nooit worden. Dat hoeft ook niet. Je zult merken dat introvert zijn z’n voordelen heeft en soms zelfs energie halen uit de vriendschappen met extraverte mensen.

Ook al sta je daar nu nog niet bij stil, toch ben je iemand die graag grenzen verlegt. Nieuwe ervaringen opzoekt. Blijf dat doen. Het loont, echt waar. Ook al breekt het angstzweet je uit. En je zult ook leren dat het soms goed is om de handdoek in de ring te gooien. Omdat je beseft dat iets niets voor jou is. Omdat je er niet voor in de wieg gelegd bent. En ja, die modellencarrière is er één van. Dat is niet erg, het hoort bij het volwassen worden. En ook al zul je het nu nog niet geloven: dat volwassen worden, daar ben je eigenlijk nooit helemaal klaar mee. Wat het ook wel weer interessant maakt.

Hoor me preken. Genoeg serieuze klap. Laten we dansen! Ik heb enkele muziekjes verzameld. Tip: van sommige moet je gewoon zeggen dat ze ‘lekker fout’ zijn, zodat er niet getwijfeld wordt aan je goede smaak.