Sommige frietjes zijn ongezond

Ik heb het hier voor alle duidelijkheid niet over de voedingswaarde van frietjes, maar over de iets te vlotte tred naar de frituur. Het gebeurde op de dag van de geliefden: 14 februari. De dag waarop ik bijna de hele dag werk en mede-singles wat peptalk lever. En dan krijg ik trek in frietjes…

Frituren hebben niet echt een goede klant aan mij. Zo’n drie keer per jaar stap ik er toch binnen. Zoals vorige week zondag. Toppunt is dat ik tussen het werken door een gezond stoofpotje met groenten en vegetarische balletjes klaarmaak in de microgolfoven. Maar tegen 10 uur ‘s avonds kan die gezonde maaltijd me gestolen worden. Ik moet frieten hebben en wel nu! In Ingelmunster blijven de frituren niet tot het ochtendgloren open, dus nog snel de sneakers gestrikt en koers gezet naar de frituur, op zo’n 2 minuutjes van mijn deur. De frituuruitbater zegt nog: “Ik zal je cola light apart meegeven anders wordt het één het te warm en het andere te lauw.” Ik stap terug naar huis. Met stevige tred. De weg is kort en goed verlicht, maar op dit uur is mijn gemeente allesbehalve een bruisend epicentrum. En dan plots.. een steen, een uitstulping in het wegdek? Wie zal het zeggen? Ik zie de val niet aankomen en ga in slapstick-stijl tegen dek. Bril, frietjes, blikje cola light op de grond en ik er ergens tussenin. Snel terug recht gekrabbeld met een helse pijn. Mijn linkerschouder voelt vreemd. Omdat ie uit de kom is zal ik later leren. Om een lang verhaal kort te maken: frietjes heb ik die avond niet meer gegeten. In plaats daarvan spendeer ik een nachtje in het ziekenhuis. Mijn schouder wordt weer op z’n plaats gezet, onder verdoving. Ik hoor ondertussen al verhalen van mensen bij wie dat zonder verdoving gebeurde. Oh gruwel! Er wordt ook een schouderfractuur vastgesteld. Morgen weet ik of verdere chirurgie nodig is. Mijn schouder is nu beschermd met een brace.

Een verpleegster komt ’s morgens om me te wassen. Dat lijkt me eerst fel overdreven als de dokter het ordonneert, maar nu besef ik het nut. Het komt allemaal wel goed, maar het zal tijd vragen. En rust. Een schokje tegen m’n rechtervoet voel ik ook in de linkerschouder. Als je ooit iets aan je schouder hebt gehad, ken je de “sensatie” wellicht wel… Bovenkledij uitdoen moet eerst aan de kant van de goede arm, daarna aan de kant van de probleemzone. Kledij aantrekken moet net omgekeerd. Ik leer een fles water openmaken door ze tussen mijn knieën te klemmen. Je begrijpt, een zeer elegante pose:-) Schrijven beperk ik tot een strikt minimum, maar als het toch moet, dan lijkt het op het handschrift van een zesjarige. En ik ontdek dat de spraakfunctie van mijn iPad een handige hulp is om teksten uit te tikken (zoals deze blogpost).

Maar al bij al staat alles nu op een laag pitje. Zoals koken en mijn queeste naar magnetronrecepten. Vandaag flans ik wel met één hand edamamehummus in elkaar. Mits wat hulp van de mamma, moet ik toegeven. Die hummus kan je trouwens ongeveer zoals guacamole bereiden: met een pepertje, ajuintje, koriander, limoensap, wat olijfolie, zout, Mexicaanse kruiden en een lepel pindakaas. Dat laatste moet eigenlijk tahin zijn, maar dat heb ik niet op voorraad.

Een voordeel aan mijn tijdelijk ietwat beperktere staat: eindelijk eens tijd om in mijn kookboeken te lezen! En aangezien mijn ouders als hobby rommelmarkten afschuimen en er ook regelmatig verkopen is hun zolder een ware schatkamer. Ik deed er al heel wat mooie ontdekkingen die nog een mooie blogpost kunnen opleveren! Op m’n blog probeer ik de radiostilte trouwens te beperken door enkele teksten in concept te reviseren. En dan zijn er ook nog de verbouwingswerken aan mijn huis die normaliter hun laatste twee weken ingaan. Spannend!