Ken je de legende over Sardinië? God zou dat lapje in de Middellandse zee compleet vergeten zijn tijdens de schepping. Hij had een brok grond in het water gegooid, maar was de afwerking uit het oog verloren. Tot enkele engelen hem erop wezen dat het eiland nog wat accessorizing kon gebruiken. God harkte vervolgens wat van z’n andere scheppingen bijeen: parelwitte stranden, bossen, grotten, bergen, steile rotspartijen, een gevarieerde pluimage van fauna en flora,… Het kwam allemaal op Sardinië terecht, waar het eeuwen later nog altijd mooi ligt te wezen. 
Terwijl het nog jonge 2013 al meedong naar klimatologische records, namen enkele vrienden en ik het vliegtuig naar Alghero, in het noordwesten van Sardinië. Klaar om in citytrip-formaat, vier dagen, een eiland te verkennen dat maar net iets kleiner is dan België. Er zat dus behoorlijk wat vaart in ons tripje; een combinatie van een beetje shoppen, bochtige autoritjes, gezellig tafelen, één enkele toeristische trekpleister (Bastione di San Remy in Cagliari) én familiebezoekjes. M’n vader groeide op in Sardinië. Je kan dus zeggen dat ik het vrij goed ken. Maar het was voor het eerst dat ik het eiland bezocht in de winter. Sarden grappen wel eens dat je er op één en dezelfde dag 4 seizoenen kunt meemaken. Dat bleek niet eens fel overdreven. Smeltende sneeuw, regen, een aangenaam lentezonnetje, zacht t-shirtweer: we hebben het allemaal gehad.
Zonder de ambitie te hebben een volledige reisgids te schrijven: enkele random tips mocht je ook een tripje naar Sardinië overwegen. Al ben ik dan een subjectieve bron; deze ruwe ongepolijste plek is zeker een aanrader!
Een goede raad:
Zorg dat je Sardinië met de auto kunt verkennen. Zet je eigen wagen op een overzetboot of huur een auto ter plaatse. Er is natuurlijk openbaar vervoer, maar op zo’n uitgestrekt eiland met z’n vele bergen en kronkelige wegen zal een auto je flexibeler naar de mooiste plaatsjes brengen.
Een gps…, zowat een must. Maar koop ter plaatse ook maar een landkaart. Zal van pas komen als je navigatie plots in niemandsland terechtkomt omdat je over een nieuwe of vernieuwde weg rijdt.
Wat valt er te zien?
Prachtige landschappen die steeds wisselen en soms onderbroken worden door vervallen mijngebouwen. Mooi in z’n lelijkheid.
De archeologische meerwaardezoeker kan zich verdiepen in de nuraghi, torens die overal verspreid zijn over het eiland. In de bronstijd werden er zo duizenden gebouwd.
Als je in Cagliari bent, loont het de moeite om Bastione di San Remy te beklimmen. Nadat je de vele treden overwonnen hebt, krijg je als beloning een fenomenaal uitzicht. Of je neemt de lift, het uitzicht is hetzelfde.
Wat eet je er?
De keuken is sterk Italiaans getint, maar telt een aantal lokale specialiteiten.
Sarden eten bij alles plat, krokant brood. In het Italiaans Carta da musica, maar als je als een local wilt klinken, vraag je naar Pane carasau. Wordt meestal verkocht in grote pakken, maar ook verkrijgbaar in chipsformaat.
In een streek waar het aantal schapen het aantal mensen ruimschoots overstijgt, is pecorino-kaas alomtegenwoordig. Zoutig en pittig, tegenwoordig ook in dipvorm verkrijgbaar. Bij ons in de supermarkt kom je ook de naam “pecorino romano” tegen. Ook dat is van oorsprong Sardische kaas. Omdat ie indertijd zo populair was, begonnen de Romeinen hem in te voeren en zo ontstond de term.
Naast schapen kan je op Sardinië ook wilde varkens tegen het lijf lopen. Soms zomaar langs een bochtige weg. Het beestje staat er ook regelmatig op het menu. Speenvarken is een specialiteit. Als je je over de gedachte kunt zetten dat je een schattig 6 weken oud biggetje aan het verorberen bent (vind ik nogal moeilijk) krijg je een botermals stukje vlees op je bord.
En verder: vis en schaaldieren natuurlijk, niet zo gek voor een eiland.
En ook: De Sarden hebben één van de meest degoutante specialiteiten ter wereld op hun naam staan: Casu Marzu. Ik laat graag aan Wikipedia over om uit te leggen wat het is.
Enkele leuke eetadresjes:
Caffè Karalis, Cagliari: Ontbijt, lunch, een koffietje of thee. Het kan allemaal in dit kleine en strak ingerichte, maar supergezellige en proper etablissement.
Geproefd: M’n reisgenoten en ikzelf zaten op culinair vlak eventjes op verschillende golflengtes en kozen voor koffie, pizza en een prosecco. Het derde was lekker, dat kan ik je garanderen!
Antico Caffè, Cagliari: Goed geconserveerde grandeur uit de 19de eeuw. Eten kun je er op ieder moment van de dag. Of je gaat er even uitblazen voor een cocktail of een koffietje.
Geproefd: rijkelijk ontbijt op Ieniemienie tafeltjes
Trattoria Lillicu, Cagliari: Kantinestijl, met felle daglichten. Maar dat ben je zo vergeten als je de pure gerechten proeft en de zachte prijsjes betaalt.
Geproefd: pasta vongole met bottarga
Il Pavone, Alghero: De vriendelijke eigenaar/chef werkte een tijdje in Rotterdam en spreekt nog steeds een aardig mondje Nederlands. Het restaurant is volgestouwd met antiek en kunst die je ook kunt kopen. Maar je komt er in de eerste plaats voor de keuken. De chef laat je met plezier z’n zelfgemaakte kruidenoliën en tapenades proeven. Bereidingen die naar eigen zeggen steeds wisselen naargelang het seizoen en z’n stemming.
Geproefd: een eigenzinnige, maar heerlijke versie van tagliata met kort gebakken verse artisjok en broccoli-roosjes.
Casa del Vento, Bosa: Op weg van Alghero naar Bosa én in het bezit van een hongerige maag passeerden we langs dit restaurant slash pizzeria. Je komt er niet om interieurideeën op te doen (kitscherig is nog zacht uitgedrukt), maar het uitzicht op zee is fenomenaal. Met een chef die traag door het restaurant en naar z’n keuken sloft, om daar vervolgens de heerlijkste gerechten te verzinnen.
Geproefd: Gamba’s. Eenvoudig, maar puur, zoals Italiaans eten hoort te zijn dus.
Wat drink je er?
– Lokale wijntjes genoeg te vinden
– Of een lokaal biertje: Birra Ichnusa. Sinds 1986 gebrouwen onder de Heineken-vlag, maar nog steeds typisch Sardisch. De naam verwijst naar “Ichnoussa”, wat zoveel betekent als voetafdruk. De oude Grieken noemden Sardinië zo omwille van de vorm van het eiland.
– Of dé Sardische specialiteit: Mirto, wat ik met de nodige dichterlijke vrijheid de Sardische variant van limoncello noem omdat het eveneens zeer zoet is en zich best in de diepvries laat bewaren. Het smaakt ook prettig in tiramisu, als alternatief voor amaretto. En kijk dit kan je er ook mee doen!
Waar slaap je?
In de gebruikelijke toeristische hotels en resorts. Of in één van de vele b&b’s en agriturismo-verblijven (plattelandstoerisme). Booking.com zal beamen dat hun aantal exponentieel gestegen is op Sardinië.
Cagliari Boutique Rooms: In de hoofdstad kozen we voor Cagliari Boutique Rooms: wit ingerichte kamers in een statig herenhuis. Middenin het centrum, dus op wandelafstand van shopping-, eet- en ander vertier. Wat van pas komt, want in deze b&b kan je niet ontbijten.
Villa Mosca, Alghero: Terwijl de golven gulzig tegen de kust van Alghero beukten, sliepen we heerlijk in Villa Mosca, een statig art-nouveau-gebouw. Goedkoop is het niet, maar buiten het seizoen valt het nog enigszins mee. Zeker als je een kamer voor 4 boekt. Je komt dan terecht in één van de bijgebouwtjes die alle luxe van een hotel (badkamer-goodies, sletsen,…!) combineren met een ingericht keukentje.
B&B Le Ginestre, Portoscuso: Een b&b in de oorspronkelijke zin van het woord. De eigenaars wonen op hetzelfde adres en je ontbijt in hun privé-keuken. De man des huizes schuift graag aan om toeristische tips uit te wisselen en te vertellen over z’n meest memorabele gasten. Bijzonder proper, hou er wel rekening mee dat de badkamer gemeenschappelijk is voor de 4 kamers.
Over de locatie: Ik ken Portoscuso al zowat m’n hele leven omdat er familie woont, maar verder is deze stad in het zuidwesten niet meteen het meest toeristische oord van Sardinië. Locals komen er wel graag naar het strand Porto Paglietto (of Portu Paleddu), dus je zal er zeker niet alleen zijn. Ideaal is dat je van hieruit vlotjes naar Isola di San Pietro of Sant’Antioco kan, twee kleine, maar wondermooie eilandjes.
Pingback: 10 vragen aan mezelf | The Picnic Guest