Bij ons blijven de beelden nog even in de ijskast, maar misschien heb je het elders al gezien of gelezen: Chris Janssens stelde onlangs de wintercollectie van de naar haar genoemde collectie voor. En in één adem beleefde ook “No Label” z’n vuurdoop. No Label is het speelse zusje van Chris Janssens.
Zoals dat hoort bij dit soort modeshows werd een legertje bv’s opgetrommeld voor het catwalk-werk. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker, maar over deze show was duidelijk nagedacht: kort maar krachtig, vlotjes aan mekaar gepraat door Els Tibau en op de muziek van een Britse live-zangeres die je zowat omver blies eens ze haar keel openzette. Even twijfelde ik nog om de handmicrofoon aan te schakelen, zodat ik de zang achteraf ook voor de montage zou kunnen gebruiken. Ooit heb ik echter op die manier een prijsuitreiking in de war gestuurd omdat onze microfoon op dezelfde frequentie werkte als die van de presentator. En geloof me: dat levert een hels lawaai op. Dus, lesje voor tv-reporters in spe: als je je microfoon wilt aanschakelen op het moment dat ook de presentator of artiest tijdens een evenement dat wil doen: steeds checken dat ze niet op dezelfde frequentie werken. Soit, dat had ik zondag dus niet nagevraagd en om geen risico te lopen, liet ik het idee maar achterwege. Beetje spijtig…
Na de show wilde ik nog enkele quotes te sprokkelen van bv’s. Zo gezegd,.. niet zo makkelijk gedaan. De Rode Loper en wijzelf waren de enige tv-ploegen. Gelukkig, want de receptieruimte was de perfecte personificatie van de uitdrukking “als haringen in een ton”. Bovendien was er geen bv meer te bespeuren. Snel nog eens terug naar de catwalkruimte en backstage. Opnieuw: geen bekend gezicht te bekennen. Ik begon te vrezen dat we ergens de quotes van de eeuw aan het mislopen waren, maar de lichtjes verloren uitdrukking in de ogen van de Rode Loper-crew stelde me enigzins gerust dat zij in hetzelfde afwachtende schuitje zaten.
Een wijntje halen dan maar, dat we snel achterover sloegen toen er opeens wel een bekend gezicht opdook. En van één, kwamen er twee, drie… Mensen interviewen op recepties is al niet m’n meest favoriete bezigheid. Mensen interviewen op overvolle recepties nog veel minder. Maar uiteindelijk konden we huiswaarts met mooie beelden en enkele quotes die ook nog iets om het lijf hadden. Ik weet nu al dat ik me ga amuseren tijdens de montage!
0 reacties op “Chris Janssens”