Spijtig

Gisterenavond  stond ik rond kwart na zeven schuimbekkend van de stress op m’n werk. We hadden de deadline net gehaald. Maar het leek alsof m’n lichaam dat nog niet wilde geloven. Terwijl er nog restjes adrenaline door m’n lichaam raasden, besefte ik dat er alweer een nieuwe deadline wachtte. Om 20 uur moest ik in Brussel staan. Een uur rijden, op z’n minst. Files en wanhopig zoeken naar een parkeerplaats niet eens meegerekend. Tel daar ook maar een ommetje langs m’n huis bij, want met vettig haar en onfrisse oksels kon ik onmogelijk op de afspraak verschijnen. En misschien was er ook nog een visagiste in de buurt? Of nee, maak daar maar iemand van de afdeling Monumentenzorg van. Wallen die zich al van vier uur ‘s ochtends aan het ontwikkelen zijn, tover je niet weg met een simpel streepje Touche Eclat. Kortom, ik zou meer dan “fashionably late” arriveren. Maar dat is alleen maar toegestaan als je Kate Moss of zo heet. Dus nam ik de zware beslissing: Ik zou dit afbellen. En dat was effe balen…