Dat mochten we natuurlijk niet missen: de première van de Sex and the City-film. Een collega en ik er dus op de première-avond naartoe. Blijkbaar beperkt de SATC-hype zich tot BV-kringen ofwel is Kortrijk te ver: Twee zalen had Kinepolis voorzien voor een vrouwelijke overrompeling: De onze was voor de helft gevuld en in de andere was het wellicht niet veel beter.
Ik had Tine Reymen in De Rode Loper maandag horen zeggen dat dit geen film is en ze heeft nog gelijk ook. Dit is geen film, maar een veel te lang uitgesponnen aflevering van de sitcom. Nochtans ben ik de eerste om volmondig ja te zeggen tegen pretentieloos amusement. Pretentieloos? Dat zeker. Amusement? Slechts bij momenten.
2 uur en 24 minuten duurt het om Carrie en Big weer verzoend te krijgen (oeps spoiler!) en dat is een dikke 60 minuten te lang. Nochtans kan je het scenario gemakkelijk uitschrijven op een servetje. Op zich niet zo’n probleem, maar wat wel problematischer is zijn de personages. Carrie is uitgegroeid tot een drammerige drama queen. Was Miranda als cynische bitch in de serie nog een interessant personage; in de film is ze gewoon een vervelend wijf. Van Charlotte weet ik enkel nog dat ze nog steeds het gibberende meisje uithangt. Verder heb ik me vooral zitten afvragen hoe Kristin Davis het doet om er op haar 43ste er geen dag ouder dan 30 uit te zien. Ok, dit is film en een shot Botox is zo gezet, maar toch..
Spijtig dat bepaalde karakters niet meer uit de verf kwamen: zoals Mr. Big. Waar is die gevatte zakenman van toen? Of Gay-people Stanford en Anthony die te weinig in beeld kwamen om voor echte animo te zorgen. En Enid Frick, de hoofdredacteur van Vogue. Maar wat is er in godsnaam gebeurd met Candice Bergen? Zwaar ziek geweest? Nochtans het type vrouw in de categorie “zo zou ik er ook willen uitzien na m’n menopauze”; ziet ze er nu zorgwekkend opgeblazen uit.
Wie wel nog steeds ravissant voor de dag komt is Kim Cattrall als Samantha. Gelukkig was haar personage er nog. Het was zo ongeveer de enige reden dat ik een paar keer echt heb kunnen lachen.
Laat je niets wijsmaken, de hoofdrol in deze film is niet voor Sarah Jessica Parker maar voor Manolo Blahnik, Vivienne Westwood, Louis Vuitton, Chanel, Dior, Diane von Furstenberg, Prada, Versace, Gucci, Oscar de la Renta, Christian Lacroix, enz… Product placement? Are you kidding?
Zo krijgt SATC toch nog een spannend element: je vraagt je voortdurend af in welke outfit ze de hoofdpersonages nu weer gewurmd hebben. Mooie kleren dus en mooie beelden ook (maar je verwacht natuurlijk niets anders van zo’n big budget-productie). En als je al die vrouwen beu bent, kan je je nog vergapen aan lekker ding Jerry “Smith” Jerrod.
SATC is een film waar de vorm het gehaald heeft op de inhoud. Ik moést ‘m gezien hebben, maar in tegenstelling tot de serie is de kans klein dat ik de film nog een tweede keer ga bekijken…
PS: hier vind je een interessant overzicht van het product placement in SATC.
0 reacties op “Dé film van het jaar… Nou ja…”