Let’s plog

Ik las er eerst over bij Miss Lipgloss, toen ontdekte ik dat ook Zezunja het deze week doet en dat het idee van Martine komt. Zaterdag in alle vroegte begon zich een vaag plan en voornemen te vormen. En toen ik het Plog-fenomeen ook bij Lilith zag, werd het me te machtig: “ikke wil ook een keer!” Eén keer ja, laat me daarmee beginnen en geen dure beloftes maken, aangezien m’n bloggewoontes niet de meest vasthoudende zijn. Het gedeelte foto’s nemen lukte zaterdag vrij aardig, maar toen was er gisteren recuperatietijd nodig na een zwaar nachtje feesten, nog een streep werk die afgehandeld moest worden en ook nog een hond met een paar opvoedkundige probleempjes (dat laatste wordt duidelijk als je de foto’s bekijkt). En zodoende komt deze plog pas twee dagen na datum online en dat kan niet de bedoeling zijn natuurlijk. Maar ik vind het wel een geweldig concept, dat smaakt naar meer. In ieder geval heb ik me voorgenomen om ook eens een weekdag-plog te maken. Want die zal er helemaal anders uitzien, zeker al zonder uitsloverige foto’s van mijn ontbijt.

Deze plog begint zaterdag in alle vroegte. Wegens een aanval van slapeloosheid vrijdagnacht (hangt voor een stuk ook samen met de viervoeter die sinds kort ingetrokken is bij mij), besloot ik weer op te staan met de illusie wat te werken. Wifi laat het geregeld afweten, maar  ik vermoed dat m’n modem met dit gele icoontje vooral wilde zeggen: “Ge zijt zot gij, rap terug in je bedde!”.

Dat bedoel ik dus met uitsloverige foto’s van mijn ontbijt. Als ik er tijd voor heb, kan ik er geweldig van genieten om dit soort ontbijtjes voor mezelf klaar te maken. De combinatie granen, fruit en yoghurt ziet er trouwens stukken beter uit in een glas dan in een kommetje vind ik.

Dit is ‘m dan, sinds een dikke week m’n huisgenoot. Na een gezin met vijf kinderen en het asiel kwam ie bij mij terecht. De kap is voor z’n eigen bestwil, maar dat idee krijg ik maar moeilijk verkocht aan hem. Ondertussen ziet die kap er trouwens heel wat minder fris uit. Hij heet Simba, naar de Lion King, wat een zeer toepasselijke naam is. Op z’n zachtst gezegd. Een droom om mee te gaan wandelen, maar als ik tv kijk, zou ie liefst bovenop me komen zitten. 38 kg hond in de zetel is er net iets te veel aan. Ik ben nu de boeken van Cesar Milan aan het verslinden om vat te krijgen op de onstuimigheid van deze loebas.

Het medicijndoosje van Simba. “Maak je geen zorgen, hij zal die pillen gemakkelijk nemen, want er zit vlees in verwerkt”, aldus de dierenarts. Kunnen ze dat niet doen voor mensenpillen, vraag ik me dan af. Antibiotica die smaakt naar Frutella of zo?

Tijd voor een koolhydratenboost gecombineerd met m’n meest dierbare frigovriendjes: verse kaas met wat sambal oelek er doorheen geroerd. Award-winning combinatie als je het mij vraagt.

Echt eten dan maar. Ik zag Rachel Khoo deze week op Njam oeufs en cocotte klaarmaken. Simpel en snel klaar te maken, alleen waren de dooiers te ver gegaard naar mijn gedacht. En er zat  nog te veel vloeistof in, maar misschien had dat iets te maken met het feit dat ik Griekse yoghurt gebruikte in plaats van room. De combinatie eieren/nootmuskaat is in ieder geval voor herhaling vatbaar.

Tussen al dat eten door, moest er ook nog geschreven worden. Een tijd geleden las ik voor een blindenorganisatie “De Tuin van Tito” van Korneel De Rynck in, een boek over ex-Joegoslavië, de littekens die de oorlog achterlaten heeft en het langzame herstel. Ik moest voor de nieuwsbrief nog een artikeltje schrijven over m’n bevindingen. Het boek is indertussen weer ingeleverd bij de organisatie, dus ging ik online nog even de facts checken.

Typische vrouwelijke problemen: een janboel die handtas heet (en de poging om dat te fotograferen). Uitmesten dan maar, een bezigheid die me altijd weer een beetje gelukkig en rustig maakt.

Ik probeer minder zoetigheid in huis te halen, maar dat resulteert soms in wanhopige strooptochten. Gelukkig vond ik toch nog dit luttele stukje chocolade.

Prep time, zoals een beautyblogger zou zeggen. Fragment uit m’n douche: links het supermarktsopje, rechts de salonfähige shampoo en conditioner. Mocht ik een beautyblogger zijn, dan zou ik ook weten of die salonmerken echt wel hun hogere prijs waard zijn. Nu kom ik niet veel verder dan: “Het ruikt lekker en m’n haar voelt zachter aan.”

De dag eindigde met een feestje en de wetenschap dat er geen gemotoriseerde apparaten meer bestuurd moesten worden. Een haarscherpe foto zou hier dus niet toepasselijk geweest zijn.