Deze week was de eerste in een nieuw leven: een gezond leven. Nou ja, dat denk ik toch,… allé dat hoop ik…
Met m’n eetgewoontes kan ik nog steeds iedere diëtist of arts naar het hart doen grijpen, maar sinds deze week ben ik aan het afkicken van m’n leven als “couch potato”.
Ok, er waren nog een paar schoonheidsfoutjes: m’n sportoutfit was een complete mismatch en een kwelling voor het oog (een combinatie van beigebruin, zwart en zilver, met dank aan een kapotte wasmachine). Ik moest m’n gloednieuwe mp3-speler tussen de elastiek van m’n broek zien te houden. Ik verzeker je: na vijftien minuten lopen is dat niet meer evident. En ondertussen ben ik helemaal overtuigd van het belang van een echte sportbeha. Verder heb ik ook ontdekt dat ik geen ‘oortjes’-mens ben. M’n rechteroor heeft al de gewoonte ontwikkeld om halverwege de sessie dat zonevreemde ding eruit te spuwen en het onder geen enkel beding nog te aanvaarden. Jawel, ik heb het ook geprobeerd met m’n Sennheiser HD 435. Verder dan de badkamerspiegel ben ik niet geraakt wegens té belachelijk.
Maar desondanks ben ik er toch in geslaagd om drie sessies van het Start to Run-programma te volgen. Twee jaar na datum en na evenlang goede voornemens is het er eindelijk ook eens van gekomen om een mp3-speler te kopen en de podcast met Evy Gruyaert te downloaden. En twee jaar na datum moet het nog steeds gezegd: het werkt écht. Alleen de playlist, dat had toch beter gekund. Met de typische up-tempo Donna-deuntjes kan ik best leven. Maar wandelen op de tonen van James Blunt, Coldplay, Live en Crowded House (“Don’t dream it’s over” godbetert) daar wordt een mens niet vrolijk van. En is vrolijk worden niet de bedoeling van sporten? Waren er echt geen ontspannen chill-muziekjes voorhanden? Ik kan niet wachten tot ik lang genoeg kan lopen, zodat ik zelf m’n playlist kan samenstellen. Maar dan moet ik het wel nog even volhouden natuurlijk. Nog 24 lessen om precies te zijn…
0 reacties op “Let’s get physical”