Door te scheiden is m’n familie-, vrienden- en kennissenkring meer dan gehalveerd. Dat had niets te maken met rancune of “kiezen voor…”, noch van hun kant, noch van de mijne. Het is gewoon zo en ik leg me er bij neer.
Het is één van de redenen dat je m’n sociaal leven niet bepaald flamboyant kan noemen. De andere reden is m’n werkritme. Ik werk gewoon te veel, kan moeilijk nee zeggen en maak me zorgen over de hogere lening die ik straks alleen zal moeten afbetalen.
Maar ik heb ook ondervonden dat het concept “workaholic” niet werkt. Doordat je enkel met je werk bezig bent, vernauwt je perceptie. Terwijl een creatief beroep net een frisse blik vereist. En: het is nefast voor je sociaal leven. Vandaar dat ik sinds kort toch mezelf verplicht om nu en dan wél eens nee te zeggen. Omdat stilaan het schrikbeeld voor me opdoemt van een zielig, oud besje dat het qua gezelschap moet doen met zeven verwilderde katten en een OCMW-bediende die dagelijks snel een maaltijd komt droppen.
Maar je sociaal leven opkrikken doe je niet zomaar. De boel forceren werkt niet, toch niet bij mij. En soms zijn onverwachte gebeurtenissen de leukste. Zo kwam ik gisteren rond 23 uur thuis van een bezoekje aan m’n ouders. Ik had me voorbereid op nog wat “zetel hangen”, toen ik merkte dat ik een oproep en een sms gemist had: Twee collega’s die in een bistro-lounge-danscafé in m’n buurt beland waren en vroegen of ik zin had om nog eens langs te komen. En zo stond ik nog geen uur later te dansen en maakte ik bij mezelf de bedenking dat het single leven soms, heel soms, een heel klein beetje op Sex and the City lijkt…
0 reacties op “No Sex, Sometimes City”