Ik koos voor het soort reis waar velen van gruwen: een all-inclusive arrangement in Djerba, Tunesië. Met mijn ouders dan nog wel. Ik was net weer single na een lange relatie. Een turbulente periode gecombineerd met hectische maanden op het werk. Het vooruitzicht op een luilekker vakantie oogde best aantrekkelijk: Pendelen tussen zwembad, strand en buffet; met een stapel boeken en tijdschriften die thuis nooit uitgelezen raken. Een routine die ik enkel zou onderbreken voor een uitstapje naar een gezellig marktje.
Een bus brengt ons van het vliegveld naar het hotel. Het ligt in een afgelegen gebied, samen met een aantal andere resorts. Alsof de hotels gezellig tegen elkaar willen aanschurken in dit niemandsland.
Het inchecken levert ons een oranje, plastic armbandje op: een vrijbrief om mateloos dorst en honger te stillen. Maar ook een brandmerk, zo zou later blijken.
De eerste dag nemen we een taxi naar wat een gezellig marktje belooft te worden. Nietsvermoedend stappen we uit en worden meteen aangesproken door een keurig uitziende man. “Kan het zijn dat ik jullie gezien heb in Hotel Olympia” vraagt hij. “Inderdaad”, zegt m’n vader die steeds in is voor een kletspraatje. Er ontspint zich een gemoedelijke babbel. Blijkt dat de man in datzelfde hotel werkt en net vandaag z’n vrije dag heeft. Hij ontpopt zich als de hulpvaardige, lokale gids. Even verderop is er een atelier waar vrouwen nog op een authentieke manier tapijten knopen. “Heel interessant om te zien”, zegt hij en stelt voor om ons daar naartoe te begeleiden. We lopen niet over van enthousiasme, maar op vakantie, wanneer de tijdsdruk wegvalt, wordt een mens meegaander. Het atelier, waar vrouwen inderdaad tapijten knopen, blijkt ook een winkel. Het ligt er vol met tapijten die ingepakt in plastic wachten op verzending. Stickers met bestemmingen van over de hele wereld moeten bewijzen hoe goed de zaken wel niet draaien. We krijgen een uitvoerige toelichting, maar onze aandacht begint te verslappen. De man merkt dat en troont ons mee naar de rest van de winkel. Die is volgestouwd met handtassen en schoenen. Nu wordt het vervelend. De man blijft maar aan ons klitten. “Ik heb helemaal geen handtas nodig”, foetert m’n moeder binnensmonds, nochtans een fashionista pur sang. Uiteindelijk raken we er toch weg. De man blijft geïrriteerd achter. Z’n verkoopstrucjes blijken verloren energie.
Wat verder gaan we uitblazen op een klein marktje waar ze kledij en accessoires verkochten. “Rustig snuisteren”, denken we. Maar nog voordat ik ook maar één blik heb kunnen werpen op de koopwaar, staat er al een handelaar met een armband voor m’n neus te zwaaien. Een nanoseconde later heeft hij het ding half rond m’n arm gewrikt. Pas dan worden we herinnerd aan dat duidelijk zichtbare oranje bandje rond onze arm… En aan de klitterige man die in hetzelfde hotel werkt en geheel toevallig opduikt in een ander deel van de stad…
“Ga de volgende keer maar alleen naar zo’n marktjes”, zeg ik op de terugweg tegen m’n ouders. “Ik blijf wel in het hotel, daar worden we tenminste met rust gelaten.”
Ik heb enkel ervaring met hotels waar het personeel zich bedient van een afstandelijke vriendelijkheid. Weet ik veel dat all-inclusive resorts losser omspringen met de omgangsvormen. Vandaar wellicht m’n stuntelige ontwijkmanoeuvre als de sportleraar me probeert mee te lokken naar z’n kamer. “Ik zal er nog even over nadenken”, stamel ik. Ik ben net weer single, heb nog helemaal geen zin om me weer op de datingmarkt te storten en zeker niet in een hotel in Djerba. De sportleraar heet Robbie, ziet er niet onaardig uit, maar is eigenlijk m’n type niet. Achteraf vond ik het ergste nog dat ik zelfs een fractie geflatteerd was door de aandacht. Robbie doet nog een halfslachtige poging, maar als hij merkt dat er niets te rapen valt, richt hij z’n charmeerpogingen op een andere toeriste.
Even later kom ik ook in het vizier van één van de koks die aan het buffet de hotelgasten bedienen. Terwijl hij wat gemarineerde groenten op m’n bord mikt, word ik plots verblind door twee rijen hagelwitte tanden: “Heb je zin om vanavond mee te gaan naar een discotheek’, vraagt hij. “Waar is die discotheek dan wel’, antwoord ik. “Och, met de auto is het vlakbij”. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik bij een wildvreemde in een auto zou stappen om me vanuit dit niemandsland naar een discotheek te laten brengen. De rest van het verblijf mijd ik zijn deel van het buffet en stuur m’n moeder om gemarineerde groenten.
Een paar jaar later blijf ik hangen bij een tv-programma over mensen die de liefde of toch op z’n minst een partner vinden in een ver buitenland. Eén van hen is een Vlaamse vrouw die haar toekomstige bezoekt in Tunesië. Ze had er Hassan leren kennen in het resort waar hij werkte. Ze hebben er nu een kamer geboekt. Het is de eerste keer dat Hassan in het hotel zal slapen als gast en niet als personeelslid. Ze hopen dat ze snel een visum kunnen regelen zodat hij naar België kan verhuizen. Volgens de commentaarstem zijn ze dolgelukkig en kijken ze uit naar hun toekomst samen. En zo krijgt de formule all-inclusive nog een extra dimensie…
Pingback: Palma de Mallorca | The Picnic Guest