Onlangs spoorde ik een weekendje naar Amsterdam. Om inspiratie op te snuiven voor het ’t werk. Als je een job als de mijne hebt, kan je nu eenmaal dit excuus gebruiken en nog de waarheid spreken ook! M’n laatste bezoek dateerde van vijf jaar geleden. Hoog tijd voor een opfrissing en al snel bleek dat één weekend daarvoor lang niet voldoende was. Maar toch een aantal fijne adresjes gevonden.
Dinner
Ik heb een groot deel van het weekend alleen doorgebracht. Voor zo’n korte periode vind ik dat niet echt een probleem, enkel alleen eten is niet zo gezellig. Nadat ik op vrijdag in het Centraal Station m’n honger wegmoffelde onder een niet zo smakelijke panini, snakte ik zaterdag naar wat echt voedsel. Dus zette ik me over alle reserves heen en ging op zoek naar een leuk restaurantje. Die zoektocht begon ik, niet echt toevallig, in de “9 straatjes”, een verzameling van boetiekjes en restaurants. Al snel vond ik een leuk uitziend etablissement. Lust poneerde een mix van lunch, dinner en drinks. Het bleek precies wat ik zocht: een gezellige, stedelijke drukte, supervriendelijk personeel (een ober opende zelfs de deur voor me toen ik vertrok, hoe galant is dat!) én lekker eten. Op m’n bord belandde dorade met asperges en frietjes. Die laatste leken meer op halve aardappelen (tja, een Vlaming let daar nu eenmaal op), maar dat was vooral een esthetisch detail.
Lunch
De b&b Lunchroom aan de Leidsestraat nr. 44 serveert en verkoopt alles wat je met plezier in je mond wilt steken rond het middaguur. Inclusief forse muffins. Ik kocht er twee, wat een overschatting van m’n honger bleek. Vandaar dat ik de tweede pas de dag erna fotografeerde en opat. Ik verwachtte me aan een droge homp, maar proefde een verrassend malse koek. “Hiep hoi” ook voor de alerte en attente jongen achter de toonbank die z’n collega er op wees dat iemand me aan het voorbij steken was!
Drinks
Op de vlucht voor de regen belandde ik op het Spui in Caffe Esprit, inderdaad genoemd naar het gelijknamige kledingmerk. Meteen bevond ik me in een aangename drukte met een kaart vol drinks en bites. Ik beperkte me tot het eerste. Grappig: in de toiletten hangt een immense spiegel zodat je daar rustig je make-up kan bijwerken, voor wie geen zin heeft om aan de wastafel te gaan tutten. Of als je zoals ik de onweerstaanbare neiging hebt om jezelf in de spiegel te fotograferen, wat nog een aardig effectje oplevert ook.
Sjoppe
Als ik alleen reis, shop ik meer en rolt het geld dus sneller. Psychologen zouden er ongetwijfeld een goede verklaring voor kunnen geven… Ik hoef je vast niet te vertellen over de Kalverstraat. De “9 straatjes” kwamen hierboven al aan bod. Flanerend in de binnenstad ontdekte ik meerdere Lush- & Sabon-shops. Het soort winkels waar ik naar goede (of slechte) gewoonte naar binnen gezogen werd. Bij Sabon kocht ik er één van hun fantastische huisparfums, een cadeautje voor m’n moeder. Bij Lush ging ik overstag voor de Snow Fairy shower gel, uit de kerstcollectie. Als je je neus aan het flesje zet, lijkt het wel alsof er zo’n ouderwetse kauwgomballen-machine ontploft is, maar op je huid laat de douchegel een zoet maar subtiel geurtje achter.
Een bezoek aan een grootstad is voor mij altijd een goede reden om binnen te lopen bij Mango, m’n favoriete keten, die helaas nog steeds niet ruim verspreid is. Tot de zondag was dat er nog niet van gekomen. Toen rond het middaguur de hemelsluizen opengingen, passeerde ik net langs het Magna Plaza Shoppingcenter (Nieuwezijds Voorburgwal 182). Karma! Niet echt een mastodont van een “shopping mall”, maar wel in een mooi gebouw en 7 op 7 open (op zondag van 12 tot 19 uur). En ze hebben er een Mango-shop! Dat moest dan weer gevierd worden met 2 handtassen, waaronder dit fonkelende groene exemplaar. Ik neusde ook nog eens in het assortiment van “Velvet Donna”. Het bleef bij likkebaardend kijken, want merken als D&G, See by Chloe en Pinko waren iets te ambitieus voor mijn budget (en zijn dat meestal).
Cocooning
Een bezoekje aan Amsterdam kan niet voorbijgaan zonder eens de Jordaan te doorkruisen. Aan de Rozengracht werd m’n aandacht getrokken door een kleurrijke shop, Kitsch Kitchen: met allerlei leuks en frivools voor de keuken, maar ook voor andere ruimtes in het huis. Je vindt er zelfs ook speelgoed. Ik kocht er een kommetje en een kalender met 50s ads.
Sleepy time
Ik verbleef twee nachten in het Conscious Hotel Vondelpark. Meteen valt het grote raam en de mooie bar op. Het hotel ligt, je raadt het nooit, vlakbij het Vondelpark en is daardoor erg goed bereikbaar met de tram (aan het Centraal Station neem je gewoon tram 1 richting Osdorp de Aker). Die Conscious slaat op het feit dat dit een milieuvriendelijk hotel is. Die gedachte wordt overal op een subtiele manier doorgetrokken, zonder dat het in je strot geramd wordt: Geen miniflesjes en -potjes in de badkamer, maar grote verpakkingen.
Geen kleine potjes confituur of chocopasta, maar gewoon de pot met een lepel erin. Het ontbijt was bewust aan de sobere kant (in vergelijking met het buffet in sommige hotels), maar het bevatte alles om een knorrende maag tevreden te stellen. Leuk detail waren de spreuken op de kamerdeuren. Ik had kamer 415 trouwens.
In vervoering
De trams confronteerden me er weer mee dat het toch echt wel lang geleden is dat ik nog eens het openbaar vervoer nam in een grote stad. Zo leerde ik dat de tramchauffeurs in Amsterdam geen kaartjes verkopen. Doe dus niet zoals ik en ren niet als een gek naar de voorkant van het voertuig om daar een gesloten deur te vinden. Nee, de kaartjesverkoper heeft een speciaal hokje achteraan in de tram. Je kaartje moet je dan meteen afstempelen. Het blijft een uur geldig op voorwaarde dat je het telkens je van de tram stapt, afstempelt. Allemaal goed geregeld hoor, maar je moet het wel weten natuurlijk.
Nostalgie
Dit was te mooi om niet te fotograferen, in het midden van de stad, in de Begijnensteeg vlakbij het Spui, een echte, ouderwetse barbier! Die bij nader onderzoek Pasquale Capone blijkt te heten en, hoe kan het anders, een Italiaan blijft te zijn. Zoals het een Italiaan betaamt, zit hij ook niet om een oneliner verlegen. Noem hem geen kapper, want “alleen bomen worden gekapt”, aldus Pasquale.
Rainy days en een wijze les
De weersvoorspellingen lieten zich samenvatten als wisselvallig, dus had ik als goed voorbereide reiziger m’n paraplu meegenomen… om die vervolgens op m’n hotelkamer te laten liggen. Toen de plensbuien elkaar iets te snel opvolgden, schoot ik de eerste de beste Blokker binnen en kocht er een paraplu. Dag twee: zelfde scenario: dit keer twee paraplu’s op m’n hotelkamer, maar opnieuw geen bij de hand. Dus weer een winkel binnen geschoten. Opnieuw de Mango, de tweede keer, nadat ik er al die handtassen gekocht had. En daar kocht ik, geheel m’n onoplettende zelf zijnde, een paraplu die bijna tien keer zo duur was als het Blokker exemplaar. Dus ging ik terug naar huis met drie paraplu’s en de wetenschap dat een paraplu van 22,95€ pokkenduur is, maar zeer goed bestand tegen hevige windvlagen. Wat niet gezegd kan worden over het exemplaar van 2,99€…
0 reacties op “Amsterdam op een drafje”