Schwiebel

Maandagavond doodmoe in de zetel gerold. Net op tijd om op Vijftv de tweede helft van de veelbesproken documentaire over de huwelijkscrisis van Jo Vally mee te pikken. Vervolgens gewacht tot m’n brein één of andere gefundeerde mening hierover zou produceren, maar tevergeefs. “Gelukkig bestaan daar tv-recensenten voor”, dacht ik nog. Ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta. Hoe schrijf je een recensie over een staaltje televisie dat kant noch wal lijkt te raken? Dat bij mij weinig tot geen emotie uitlokte (zelfs geen ergernis), tenzij misschien een beetje sympathie voor Marcella? En ook wel een vorm van plaatsvervangende schaamte toen Jo goedkeurend onder het laken keek en z’n onderdaan liefkozend met “Schwiebel” toesprak. De reportage fladderde doodgemoedereerd van dit soort onderbroekenlol naar het harde, definitieve gesprek op het einde. Nou ja van “definitief” is niet echt sprake gezien het open einde. Dat brengt me bij de vraag: Waarom koos Vijftv niet voor een docureeks in plaats van deze eenmalige losse flodder? Ongetwijfeld goed voor vlammende recensies, verontwaardigde lezersbrieven en dito blogberichten. Maar kijkcijfers gegarandeerd. Voor foute televisie is er wel degelijk een publiek, een groot zelfs, maar je moet het wel kweken…