Alleen op reis…

Morgen vertrek ik op reis, voor vier dagen,…alleen. Wat m’n reisbestemming wordt? In een raft een wildwater-rivier afvaren? Van Moskou naar Peking liften? Deelnemen aan een nachtdropping in de Bronx? Nee hoor, zo’n avontuurlijke meid ben ik nu ook weer niet. Ik zal drie nachten doorbrengen in de architectuurstad van 2007, in een comfortabel sterrenhotel. De eerste letter van de naam van het hotel is dezelfde als die van Hotel Babylon. En met een beetje geluk komt Charlie me vragen wat ie kan doen om m’n verblijf nog te verbeteren…. En of ik het antwoord zou weten op die vraag… Die gedachte van puberaal allooi heb ik nodig om een plotse aanval van koudwatervrees op te vangen. Want morgen vertrek ik op reis. Alleen. Of heb ik dat al vermeld? Het is niet echt een bewuste keuze, eerder een samenloop van omstandigheden. Toen het einde van m’n vakantie in zicht kwam en het toch echt tijd werd om iets te boeken, bleek er geen reisgezelschap voorhanden. “Dan ga ik maar alleen”, dacht ik stoer. Want zo doen eigengereide vrouwen dat in het post “Sex and the city”-tijdperk. Ze mikken een paar sexy pumps en enkele tuniekjes met legging in een elegant reiskoffertje, trekken hippe enkellaarsjes aan en sporen fluks naar hun bestemming. Maar nu, aan de vooravond van dat reisje klink ik plots heel wat minder stoer. Ik heb last van visioenen waarin verkeerd behaarde mannen me in het restaurant van het hotel aanklampen om hun levenswijsheid en wie weet wat nog allemaal op te dringen. “Verman je”, spreek ik mezelf streng toe. “Ga je echt zo’n single worden die altijd iemand anders nodig heeft vooraleer ze de deur uit kan?” En ach, met een beetje geluk staat Charlie om de hoek klaar om me uit de klauwen van foute mannen te verlossen…