Vrijdagavond-ritueel

Toen ik zaterdagmorgen rond 4 uur uit m’n zetel buitelde en strompelend m’n bed opzocht, kwam ik tot het besef dat ik m’n vrijdagavond-ritueel weerom niet op de goeie manier afgerond had. En dat is, opnieuw, de schuld van Steracteur Sterartiest. Het zit zo: op vrijdagavond sta ik mezelf enige vorm van decadentie toe. M’n interpretatie van decadentie blijft behoorlijk braafjes hoor: een klein flesje bubbels gecombineerd met comfort food en een goed tv-programma. De bubbels krijg ik meestal niet helemaal op, maar niet getreurd, dan blijven er nog over voor zaterdag… Met comfortfood bedoel ik alles wat uit potjes, schaaltjes of bakjes komt en dus een beetje prefab, maar toch lekker is. Zo ben ik de laatste tijd verslingerd aan de kant-en-klare sushi-pakketjes uit Delhaize. Een Japanner zal er wellicht smakelijk (of onsmakelijk) mee lachen, maar als de Japanse restaurants niet voor het grijpen liggen, dan is het alternatief uit de supermarkt meer dan ok voor mij. Om het vrijdagavondritueel helemaal af te maken heb ik ook nog een goed tv-programma nodig. Problematisch is echter dat mijn favoriete tv-programma’s de onhebbelijke gewoonte hebben om na 10 uur te starten. Zoals het Franse Secrets, over drie vrouwen die mekaar niet kennen tot een moordaanslag hen samenbrengt. Dan blijkt dat de drie dames er elk enkel saillante geheimen op na houden. Welke dat zijn kan ik maar half en half navertellen en dat is de schuld van, opnieuw, Steracteur Sterartiest. Want voor Secrets startte moest ik eerst SA, SA helemaal uitzitten aangezien de concurrentie op dat moment ook niet zoveel soeps bood. Niet dat ik SA, SA zo’n slecht programma vind, want dat is het niet. Eigenlijk zijn de optredens best leuk om te zien, maar de praatjes errond duren lang,.. te lang. Vooral wanneer Katja en Thomas de ellenlange lijst sms-nummers aframmelen, slaan de verveling en slaap genadeloos toe. En dus weet ik niet hoe Secrets uiteindelijk afgelopen is en heb ik gisteren (en dat is zo mogelijk nog erger) een hele aflevering van Kingdom gemist. Kingdom, met notabene m’n idool Stephen Fry erin. Toen ik vannacht rond 4 uur met dichte ogen m’n bed opzocht en tot dat besef kwam, moest ik opeens denken aan meer dan 20 jaar geleden: Toen Dallas na Panorama geprogrammeerd werd. Kwaaie Dallas-fans vonden dat die twee omgewisseld moesten worden en bestookten de toenmalige BRT met brieven en telefoontjes. Blijkbaar bestonden er toen nog geen meerwaardezoekers en was het toen ook nog cool om er ronduit voor uit te komen dat je verslaafd was aan een soap. Misschien moet ik een dergelijke vraag ook maar eens lanceren richting VRT, om eerst Kingdom uit te zenden en dan pas SA, SA. Of nog beter en makkelijker is wellicht om gewoon de dvd van Kingdom aan te schaffen. Als die al bestaat natuurlijk…