Mededeling

Ik ben met vakantie.

En helaas is dat niet m’n sterkste punt. Ik weet niet hoe anderen dat doen, maar bij mij verloopt het scenario steevast als volgt: de laatste dag doorwerken tot een stuk in de nacht, om dan ’s ochtends in alle vroegte met anderhalf uur slaap in mijn lijf tot in Zaventem of één of ander skioord rijden (voor alle duidelijkheid: me laten rijden).

Dit keer zou ik het anders doen, geen hectische toestanden, maar rustig uitbollen zoals “normale” mensen. Ik ken mezelf natuurlijk, dus had ik meteen maar twee weken voorzien, met ergens vaagweg een plannetje voor een citytripje naar Nederland. Die geplande twee weken werden trouwens al een weekje opgeschoven, maar soit. En nu, na een halve week vakantie, kan ik een grote pluim richting mezelf gooien. Dat “twee weken”-systeem is perfect! Eerst een paar dagen om nog lopende zaken af te werken, dan een week vakantie en dan weer een paar dagen om me weer in te werken. “Of ik dan zo onmisbaar ben op m’n werk”, hoor ik je vragen. Nee, tuurlijk niet. Alleen heb ik soms het gevoel dat ik zeven lopende banden met een uitvoerige gebruiksaanwijzing draaiende houd. En dat keil je niet zomaar in de richting van je collega’s, zelfs niet als freelancer. Maar nu, is het donderdagochtend en heb ik het gevoel dat m’n vakantie echt kan beginnen. Het shoppingcenter lonkt. Of toch maar tv-kijken, of een beetje internetten, of de woonkamervloer eens confronteren met een dweil….  l’embarras du choix… Heerlijk!