In de tweede helft van de jaren negentig werkte ik nog voor de regionale pers. Dat betekende onder meer: persconferenties afdweilen. Vaak waren ze goed georganiseerd, maar even vaak zag ik voorbeelden van hoe het niet moet: Afgelezen papiertjes, ellenlange toespraken (die letterlijk in de persmap stonden), stuntelige sprekers… Het ergst waren, en zijn, persconferenties die perfect vervangen hadden kunnen worden door een persbericht.
Aan het begin van m’n journalistieke carrière was ik nog een naïeve ziel, die volop haar weg zocht in het perswereldje, een netwerk moest uitbouwen en nog inging op iedere persuitnodiging. Zo ben ik ooit naar een persconferentie geweest waar aangekondigd werd dat Rosa binnenkort zou optreden. Je weet wel, Rosa van Rosa & Modest…. Lang geleden dus… De fotograaf nam een foto van de organisatoren met een affiche in de hand, ik noteerde de praktische gegevens van het “evenement” en daarmee was de officiële kous af. Ik had me echter ook ingeschreven voor de maaltijd achteraf. Great… En zo kwam ik terecht in een uitgelaten groep van hoofdzakelijk sportjournalisten… Inderdaad, sportjournalisten. Blijkbaar was de komst van “Rosa” voor de organistor, zelf een sportman, de ideale gelegenheid voor een gezellig avondje met vrienden…
Al is het zeker geen must, het is voor een journalist natuurlijk wel eens aangenaam dat er iets te eten valt, zeker op een hongerig moment. Het is ook leuk om nog even te kunnen napraten aan tafel. Kort, want om urenlang te tafelen hebben wij op een doordeweekse dag meestal geen tijd. Maar in die periode heerste nog de overtuiging dat een copieuze maaltijd gelijk stond aan een groot artikel met positieve inslag. Gelukkig is die gedachte er stilaan uit. Maar een enkele keer maak je ze toch nog mee: de persevenementen waar de kwaliteit van het menu ruimschoots de nieuwswaarde overstijgt.
Tegenwoordig doen journalisten er alles aan om dergelijke toestanden te vermijden. Zowat iedere persbond heeft op z’n website een lijstje met do’s en don’ts voor het organiseren van persconferenties. Ik zou er graag twee tips aan toevoegen:
– Als je ook tv-ploegen wilt lokken, hou er dan rekening mee dat zij in beelden denken. Een tafel met sprekers en wat slides is enkel interessant als er echt heel hoge en/of bekende piefen zitten. De meeste tv-ploegen laten persconferenties links liggen, wegens “geen beeld”. Maar soms kan je als tv-journalist niet anders. Zo moest ik eens naar een persconferentie waar een bekend evenement aangekondigd werd. Zeer goed georganiseerd. Aan alles was gedacht: interessante gesprekspartners, goede opvang van de journalisten, euh…uitstekende en vooral vlotte catering. Eén probleem echter: de nochtans prachtige locatie had niets te maken had met het evenement. Eigenlijk waren enkel de interviews interessant voor ons. Geen beeld dus… Een gemiste kans…
– Wees duidelijk over de reden van de persconferentie. Teasen mag, bijvoorbeeld door een prikkelend mailtje te sturen. Journalisten zijn nu eenmaal nieuwsgierig en daar mag je best op inspelen. Maar: Uitnodigingen waar noch kop noch staart aan te krijgen is, zijn geen goed idee. Een kritisch journalist zal vermoeden dat die geheimzinnigheid een manier is om het gebrek aan nieuwswaarde te verhullen…